Column Sid Lukkassen: Het tijdperk van Rutte moet nu écht ten einde komen!

Óók kunnen we de stijgende energielasten noemen, alle corruptie rond de Sigrid Kaag documentaire en de gefaalde terugtrekking uit Afghanistan. Critici voorzagen deze problemen al ver tevoren en zelfs nu – nu de rook uit de puinhopen opstijgt – gaan Rutte en co door alsof er geen consequenties zijn. Wie de politiek bekijkt, raakt bevangen door gevoelens van absurdisme. Statements als ‘tijd voor revolutie, voor een staatsgreep, stuur ze allemaal naar huis en brandt het hele corrupte zooitje plat’, daar had je vroeger reserves over – enkel de meest platte en populistische volksdelen spraken zo. Maar vandaag voelen ze even natuurlijk als gepast, omdat een sfeer van consequentieloos absurdisme door de elite onder het mom van “nieuw leiderschap” wordt voorgeleefd.

Een kabinet dat zich zó verwaand, onverantwoordelijk en ongenaakbaar gedraagt, kan ook geen terughoudendheid van het volk verwachten bij het uiten van hun onbehagen en frustraties. Dit kent een lange vooraanloop en het is belangrijk deze op te halen.

Zomaar een bericht van vorige week: de grootschalige fraude bij landsadvocaat Pels Rijcken, waar sinds 1998 zeker 11,2 miljoen euro is gestolen van klanten. Demissionair minister Grapperhaus bleek al sinds 2019 van de kwestie op de hoogte – specifieke informatie, de naam van de fraudeur, censureerde hij uit de Kamerbrief, om het te doen lijken alsof hij er minder van wist. Uiteraard herinneren we ons de bruiloft van Grapperhaus, waar de coronamaatregelen werden genegeerd, en het spel rond de Black Lives Matter demonstratie in Amsterdam, waar burgemeester Halsema en minister Grapperhaus elkaar via appjes voor verantwoordelijk probeerden te maken.

De afgelopen jaren traden er tientallen ministers en staatssecretarissen af – altijd was het om één man buiten schot te houden: demissionair premier Mark Rutte. Hij bouwde zijn politieke loopbaan op uitspraken als ‘Windmolens draaien niet op wind maar op subsidie’, ‘daders persoonlijk in elkaar slaan’ en ‘geen cent meer naar Griekenland’. Arno Wellens toonde aan dat Rutte al tijdens de campagne in 2012 wist dat Nederland de Grieken opnieuw financieel zou moeten steunen. Daarna loog hij over het zogenaamd niet bestaan van notulen bij formatiegesprekken over zijn plan om de dividendbelasting af te schaffen – een voorstel dat in geen enkel verkiezingsprogramma stond. Ook loog hij over het bombardement op Hawija. Maar niets hiervan is zijn meest absurde leugen.

Herinnert u zich hoe Rutte de natie toesprak tijdens de uitbraak van de corona epidemie in het voorjaar van 2020? Het scenario dat hij toen presenteerde was gecontroleerd groeiende groepsimmuniteit. Toen Lodewijk Asscher hem hierover ondervroeg, ontkende hij het hele verhaal. Zie de video hieronder:

Hier ziet u de vleesgeworden arrogantie van de macht. Een toespraak ontkennen die de hele natie heeft gezien. Het is absurd, maar het absurde is het nieuwe normale. Zulke macht is gevaarlijk.

Hiermee begon het pas. Willem Engel en zijn troepen spanden een rechtszaak aan tegen de staat, omdat de coronamaatregelen teveel vrijheid zouden inperken. De rechter gaf hen gelijk. Direct blies Rutte op zijn fluitje en andere rechters besloten plots dat de staat tóch gelijk had, met een redenering die neerkwam op: ‘De staat heeft gelijk omdat het nu eenmaal de staat is’.

Het kabinet trad af vanwege de toeslagenaffaire, waarin ouders genadeloos werden vermalen tussen de bureaucratische kaken van de overheid. Daarna zei Rutte lachend tegen Wilders: “de Tweede Kamer kan ons niet wegsturen – u heeft ons al weggestuurd!” Dit was in het debat over de avondklok, waarvan Rutte bij hoog en laag beweerde dat die noodzakelijk was. Achteraf bleek dat Grapperhaus de maatregel doordrukte en discussie vermeed over de juridische basis, terwijl hij wist dat deze wankel was. Overigens, in de rechtszaak tegen oppositieleider Wilders bleken ambtenaren van het ministerie op het hoogste niveau betrokken te zijn – ook dat stinkt aan alle kanten.

Maar enfin, we gaan door naar de formatiegesprekken die volgden op de meest recente verkiezingen. Daar bleek dat Rutte met de andere fractievoorzitters sprak over een ‘functie elders’ voor Pieter Omtzigt – oftewel beleidspersonen smeden plannen voor het wegpromoveren van een Kamerlid: dit is bij uitstek het ondermijnen van de scheiding der machten. Het is sabotage van de controlerende taak van de Tweede Kamer, ernstiger kan het nauwelijks.

Ook over de notulen van die gesprekken werd weer gelogen – Rutte beweerde dat ze niet bestonden, vervolgens dat hij ze niet had. Al snel had hij ze wel en zou hij “via via” op de hoogte zijn gesteld – dit bleek bij ondervraging door het Kamerlid Thierry Baudet. Toen bleek dat Rutte eerder dan de andere fractievoorzitters op de hoogte was gesteld van deze notulen, en daarmee een oneerlijk voordeel had in het voorbereiden van het debat. Kan het corrupter? Sigrid Kaag en Gert Jan Segers spraken toen hun “definitieve afkeuring” uit over Rutte – inmiddels werken ze weer met Rutte aan hun vervolgkabinet. Het pluche kleeft sterker dan principes.

Vanaf hier wordt het alsmaar corrupter. Kamerleden worden benoemd op posten in het demissionair kabinet – wéér een schending van de scheiding der machten en in meerdere opzichten een vertroebeling van het mandaat van deze Kamerleden. De Raad van State kwam tot een milde afwijzing van deze gang van zaken maar wilde de vingers er niet aan branden – het is duidelijk dat zij niet willen botsen met Rutte en de zijnen.

Ongetwijfeld heb ik nog tientallen bewijzen van leugens, corruptie, manipulatie en verzaking overgeslagen. Maar wil je zien welke kant het op gaat, kijk dan naar die QR-scans die nu zijn ingevoerd. Via de verklikkingmechanismen wordt iedereen de gevangenisbewaarder van zijn naaste. Dat begint met QR-codes scannen, omdat de horeca ondernemers in een rol als staatsactor worden gedwongen. Zij moeten nu hun eigen klanten, bekenden en naasten uitsluiten. Zodra deze stap is genomen, is hun integriteit moreel gecompromitteerd. Uitsluiting en onderdrukking kunnen nu gestaag worden opgeschroefd. Men zal denken: “Waarom zou ik nu wél in verzet komen als ik dat al in een eerder stadium niet deed?”

Dit verklaart waarom Mona Keijzer als staatssecretaris het coronabeleid bekritiseerde. Rutte tolereert geen afwijkende mening en stuurde haar direct weg. Wat eigenlijk niet kon: Nederland heeft geen presidentieel stelsel. De koning moest dit goedkeuren en het is aan het parlement om haar mandaat al dan niet in te trekken – het kabinet is immers tweevoudig demissionair. Ook dit was weer een ordinaire machtsgreep, van iemand die narcistisch geen andere ethische opvattingen duldt. Hoogstwaarschijnlijk liet Keijzer zich wegsturen omdat ze wist dat Rutte haar via zijn netwerk zou slopen, als ze de kwestie staatsrechtelijk had opgespeeld.

Helaas zal ook dit artikel bij de heersende klasse niet leiden tot spijt of zelfreflectie – wel raakt het volk hopelijk verder doordrongen van de ernst van de situatie.