Mona Keijzer zaagt aan de stoelpoten van verandering

Niet over de inhoud. Niet over de urgentie. Niet over de rampzalige gevolgen van de huidige immigratiegolf. Nee: mevrouw Keijzer vindt het allemaal “mwa” omdat Wilders zijn plannen niet eerst in de achterkamertjes met haar heeft afgestemd.

Wat een wereldvreemde, bekakte reflex.

Voor het eerst sinds jaren klinkt er in Den Haag weer een duidelijk en daadkrachtig geluid over immigratie. Wilders kwam maandag met tien harde maatregelen om de asielinstroom radicaal terug te brengen. Van het sluiten van de grenzen tot het inzetten op remigratie, het afschaffen van automatische statussen en het blokkeren van gezinshereniging: allemaal nodig, allemaal legitiem, en allemaal in lijn met wat miljoenen Nederlanders willen.

Het was een duidelijk moment van leiderschap. En wat doet Keijzer? Die gaat in een praatprogramma bij WNL zuchten over “de manier” waarop.

Mevrouw Keijzer: het land brandt. De samenleving kraakt onder de druk van massa-immigratie. En u maakt zich druk over wie wanneer welk overlegje heeft gehad? Houd toch op.

De dagen van pappen en nathouden zijn voorbij. De verkiezingsuitslag van november was glashelder: het volk wil het strengste asielbeleid ooit. En dat betekent geen eindeloze poldergesprekken meer, maar harde keuzes.

Mona Keijzer, die zelf in haar partijprogramma stelde dat de instroom omlaag moest, draait nu in één moeite door naar de rol van Haagse procesbewaker.

Ze zegt dat ze het ongeduld van Wilders “wel snapt”, maar “de manier waarop, mwa”. Dat klinkt alsof iemand bij een brandend huis eerst klaagt over de kleur van de blusauto.

De enige juiste reactie op Wilders’ plannen is: ja, dit moet gebeuren. En wel nu.

Dit is hét moment waarop duidelijk wordt waar BBB werkelijk voor staat. Staan ze aan de kant van het volk, dat wil dat de immigratie stopt? Of voegen ze zich alsnog in het oude spelletje van overleg, vertraging en vormkritiek?

Als Mona Keijzer werkelijk inziet dat er “geen huizen zijn” voor de tienduizenden migranten die jaarlijks binnenkomen, dan weet ze ook dat Wilders gelijk heeft. En dan moet ze hem steunen — niet ondermijnen.

Dat gezeur over vorm, over presentatie, over “afstemming” moet stoppen. Dat is precies het Haagse spel waar mensen schoon genoeg van hebben.

We willen geen bestuurscultuur. We willen grensbewaking.

Het is precies deze houding — dit geweeklaag over procedures terwijl het land barst — die Nederland in de huidige crisis heeft gebracht.

Geert Wilders doet wat al jaren nodig is: hij stelt de inhoud centraal. Hij durft te zeggen waar het op staat, en komt met concrete voorstellen.

De kritiek van Mona Keijzer is niet alleen misplaatst. Het is een aanval op de urgentie die dit land nodig heeft.

Wie niet meedoet aan het keren van deze migratietsunami, is medeverantwoordelijk voor de ramp die eraan komt.