Hollands Glorie aflevering 24 door Harry Vaandrager
MODDER
Dweilen, daar weet zijn moeder alles van. Heeft haar rug naar god gesloofd om hem een betere toekomst te kunnen bezorgen. Nog aldoor strijkt ze zijn overhemden. In de plooi lopen past hem. Zijn diepvries vult ze wekelijks met zelfgemaakte lekkernijen. Briefjes erop met instructies voor de magnetron. Aangevuld met smakelijk eten en een speciale wens passend bij alle gelegenheden. Voor hem, haar enig geboren zoon. Voor hem, nog altijd zonder feminaaltje. Geen Renske te vinden die hem wil vertroetelen zoals zij dat al veertig jaar liefdevol doet.
Ja ja, Mister President. Zijn moeder verdient een cadeau. Duizend cadeaus heeft ie beloofd. Het leek de hoofdprijs Prime Minister, maar zo weet hij inmiddels: het zal een troostprijs blijken. Het liefst kruipt hij opnieuw onder haar lange zwarte rokken waar de geur van schoenpoets omhoog trok. Waar hij met zijn wang haar behaarde benen streelde. Om zich daar te verstoppen, om zich ongegeneerd te schamen voor het verdriet dat hij haar aandoet. Maar de rokken zijn ver weg. Wel is er zijn portefeuille met daarin fotos van zijn hond, piano en moeder. Haar verlovingsfoto, waarop ze prijkt met voile. Ze was net ongesteld geworden, heeft ze hem later verklapt. De Minister President zit op het toilet en bekijkt, zoals altijd voor het te bed gaan, de fotos.
Lieverd van me, je weet wat je vader ons geleerd heeft: we worden door vijanden omgeven. En hij heeft ons nooit gefopt. Althans jou niet. Zeker weten. Wees daarom waakzaam, op jouw overwinning of nederlaag desnoods, volgt geheid wraak. Daar springen hyenas uit, dat weet een kind. Zo gaat dat altijd in deze modderpoel. Modder, overal modder. De rest is illusie. Alleen de wraak is bestand tegen illusies. Amor fati, het zal wel. Maar jij, jij bent jong. Jong vlees zwelt, oud vlees smelt. Zwel nog even. Doe het voor mij. Alleen voor mij. Kom op, stap uit de modder. Je gaat ervan stinken mijn jongen. En eenmaal daarin belandt, kan je niet langer in deze wereld geloven. Stinken, wij zijn toch zeker geen arbeiders. Modder, het is het eind van alle wonderen aan deze zijde van het graf. En wat moet ik dan? Bij mij groeien stilaan boeien aan mijn enkels en polsen. Dat is geen pretje. Kom naar hier. Klier niet. Bevrijd mij. Nu. De tafel is al gedekt. Alles op zn plaats. Met kaarsen en al. Wil je een amuse? Schiet op, schiet op, steek stille oceanen over, doorkruis alle breedtegraden, maar kom gauw. Kom naar hier. Ik zal je opwachten met Bengaals vuur, confetti en ballonnen. Kom, en speel Chopin voor me. Of Mozart. Je weet, alleen jij kan mij ontroeren. Alleen jij Minister President. Kom speel, of verzin een verhaal. Maar slik eerst je woorden in.
Ga verder met lezen
Dit vind je misschien ook leuk
Laat mensen jouw mening weten