Regelmatig gaan er stemmen op om iedereen met een bijstandsuitkering die kan werken, verplicht mee te laten doen aan werkverschaffingsprojecten, zoals vroeger de aanleg van Het Amsterdamse Bos.
Momenteel worden er nieuwe werkverschaffingsprojecten geinitieerd. Geen Bossen aanleggen, maar, onder de codenaam “Participatie”, zieke, oude en andere zielige medemensen verzorgen en helpen.
Een goed idee, tenminste, als het de bedoeling is dat je straks, wanneer deze projecten uitgekristalliseerd en precies gedefinieerd zijn, net als vroeger, verplicht bent om er aan mee te doen wanneer je een bijstandsuitkering hebt en kunt werken, maar geen werk kunt vinden.
Maar het gekke van werkverschaffingsproject Participatie is, dat het de bedoeling is dat ook iedereen die wel werkt en dus geen uitkering krijgt, verplicht mee zal moeten doen, namelijk in zijn schaarse vrije tijd.
Het is zelfs nog gekker: zoals het plan er nu uitziet, gaat het niet om willekeurige zielige mensen helpen, maar alleen om je familie en buren. Je hoeft dus geen vreemden te helpen. Dat wil zeggen, dat iemand met een drukke baan en met veel buren en een grote familie met veel problemen, er naast zijn baan een zware taak bijkrijgt, terwijl iemand zonder werk en zonder hulpbehoevende familie of buren, op de bank kan blijven zitten.
De diepere bedoeling achter deze beoogde verdeling van de werkzaamheden behorend bij project “Participatie” is me niet duidelijk.
Laten we hopen dat er helemaal geen bedoeling achter zit en dat de concrete plannen straks gewoon zullen betekenen dat het project bedoeld en verplicht is voor iedereen die werken kan, maar geen werk kan vinden en een bijstandsuitkering geniet. Dat er gewoon een volle werkweek “geparticipeerd” zal moeten worden, en dan niet, of niet alleen, bij familie en buren, maar gewoon overal waar het nodig is. En dat je dus, als je geen uitkering krijgt, niet mee hoeft te doen, zodat je in je schaarse vrije tijd bijvoorbeeld iets voor je kinderen kunt blijven betekenen.
