Oud-premier en nu liberaal fractieleider in het Europees parlement Guy Verhofstadt pleit met zijn denktank Spinelli voor een Europese regering, met sterkere bevoegdheden, en een Europese legermacht. Dat schreef het Belgische blad Knack.be vanochtend. Gelukkig krijgt dit onzalige plan zelfs een weerwoord van de eurofiele professor Europese studies Hendrik Vos. Kritiek, die ik volmondig deel, maar Vos gaat nog lang niet ver genoeg.
Verhofstadt pleit voor een sterke Europese regering. Met slechts enkele ministers, die dan wel over enorme bevoegdheden moeten beschikken. Ik sluit niet uit dat de heer Verhofstadt mogelijk ambities koestert voor zo’n post, maar dat terzijde. Die ministers moeten dan wel gecontrolleerd kunnen worden. Ja, stel je voor. Daarvoor heeft Verhofstadt enerzijds het Europees parlement op het oog en anderszijds een ‘raad van staten‘, bestaande uit vertegenwoordigers van de lidstaten. Het is mij niet duidelijk hoe Verhofstadt de taak- en rolverdeling precies ziet. Wel krijgen die organen een ‘parlementair initiatiefrecht’, dat wil zeggen dat zij zelf wetgeving kunnen voorstellen en dat burgers dat via hen ook mogen doen.
Hiernaast pleit Verhofstadt voor een Europees leger, zogezegd uit ‘kostenoverwegingen’. Maar er is niemand die dat gelooft natuurlijk. En tenslotte wil hij af van het ‘Europa van meerdere snelheden‘, dat wil zeggen dat het éne land andere voorwaarden heeft bedongen bij toetreding dan het andere (bijvoorbeeld een opt out op bepaalde beleidsterreinen zoals de Denen hebben bedongen op het gebied van asiel- en immigratie wetgeving). In plaats daarvan wil Verhofstadt een ‘volwaardig‘ en een ‘geassocieerd‘ lidmaatschap van de Unie. In dat laatste geval kan een lidstaat er voor kiezen om bijvoorbeeld niet mee te doen met de euro. Op die manier hoopt Verhofstadt Groot-Britannië binnenboord te houden en de toetreding van Turkije te bespoedigen.
Toch durfde Verhofstadt het beladen woord ‘bevoegdhedenoverdracht’ niet in de mond te nemen. Hij weet natuurlijk dondersgoed, dat de bevolkingen dat niet willen. Daarom verwoord de sluwe vos dit als volgt:
“Het intergouvernementeel besluitvormingsproces is gebaseerd op de beslissingen van 28 lidstaten. Pas als zij op een lijn zitten, kunnen we een stapje zetten. Dat systeem is niet aangepast aan de problemen die we hebben. De lidstaten zullen niet verdwijnen, maar voornamelijk bevoegd zijn om het door Europa uitgetekende pad te gaan realiseren.”
Dit heet natuurlijk met een Nederlands woord ‘volksverlakkerij‘, want het is voor iedereen met verstand van zaken volkomen glashelder dat de plannen van Verhofstadt een federale unie noodzakelijk maken en dat het ingeslagen pad van intergouvernementeel via supranationalisme eindigt bij federalisme. En op het moment dat dit is gebeurd klapt de fuik definitief dicht. En dat weten Verhofstadt en companen natuurlijk maar al te goed.
Volgens de gewezen premier van het eveneens federale België neemt de behoefte aan Europese integratie hand over hand toe. Zozeer zelfs, dat de tegenstand van Duitsland tegen de beoogde Banken Unie overwonnen zal worden. Ik citeer:
“We kunnen niet met de muntunie verdergaan als we geen afspraken maken met betrekking tot de arbeidsmarkt, de bankenunie, …’. Duitsland weigerde die bankenunie, en toch zijn we die vandaag uit de grond aan het stampen. Zelfs het IMF pleit daar nu voor.”
Dit is een kras staaltje ‘powerplay’ van Verhofstadt, die hier Merkel’s Duitsland rechtstreeks uitdaagt. Je vraagt je onwillekeurig af, waar de Belg het lef vandaan haalt om de machtigste bondgenoot uit de Unie met dergelijke uitspraken te confronteren. Beslist de hyperactieve Brusselaar soms al over het Europese beleid van zijn Oosterbuurman? Wie deze ‘nieuwe aristocraat‘ ziet acteren als hij over ‘zijn’ Europese project praat, die wordt bevangen door plaatsvervangende schaamte. Schreeuwend en heftig gesticulerend tracht hij anderen te overtuigen van diens gelijk. Ik vraag mij af of dat de juiste manier is om anderen van je gedachten te overtuigen, maar soit. Wie weleens met Verhofstadt aan de debattafel heeft gezeten overkomt hetzelfde. Wie herinnert zich niet de onbehouden wijze waarop deze ex premier Thierry Baudet bejegende bij Buitenhof? De ander onderbreken, stemverheffen en op het hysterische af zijn vermeende gelijk propageren. Dat doet denken aan de manier waarop destijds bepaalde dictators te werk gingen. Uitermate griezelig.
Vaste lezers van mijn columns weten waarom ik een Europese superstaat bepaald niet zie zitten. Kort samengevat: de verschillen tussen de landen zijn te groot, niet alleen in economisch opzicht (waardoor de muntunie niet werkt), maar ook in cultureel opzicht. Daar komt bij dat de democratische basis ontbreekt: de mensen willen het niet. Op zich al méér dan voldoende redenen om te stoppen met dit politieke project, maar bovendien is een federaal Europa niet nodig voor een sterk Europees economisch blok, zoals voormalig CPB-directeur Coen Teulings aangaf bij zijn vertrek. Zie hier. Teulings in een interview met het Nederlands Dagblad, afgelopen april:
“Uit onze analyse blijkt dat als je de euro niet had ingevoerd en door was gegaan als handelsunie en die had uitgebreid, dan had je het leeuwendeel van de voordelen van de Europese integratie ook wel geïncasseerd.”
Duidelijke taal. In datzelfde interview zegt Teulings, dat de heilige Brusselse drie procentsnorm terzijde geschoven moet worden. Rutte cum suis zouden het hebben moeten laten bij die zestien miljard bezuinigingen. Kortom, het éne na het andere heilige huisje wordt omver getrapt door de euro-realisten. De euro is alleen goed voor de Latijnse landen, met Frankrijk als grootste profiteur, zodadelijk gevolgd door de arme voormalige Oostblokkers. Om met Bolkestein te spreken:
“Deze verschillen van doelstelling werken echter door. Frankrijk en Duitsland hebben verschillende visies op wat de aard van de muntunie zou moeten zijn. De Fransen willen dat belangrijke economische beslissingen door politici worden genomen met het praktische gevolg dat onevenwichtigheden zouden worden verdeeld over overschot- en tekortlanden en dat de ECB dit zou bespoedigen. Duitsland – hierin gesteund door Nederland – wil dat fundamentele economische besluiten vastliggen in het Verdrag zelf: een onafhankelijk ECB, prioriteit voor prijsstabiliteit, begrotingen in evenwicht en geen bail-out, zodat tekortlanden hun eigen broek moeten ophouden. Kortom: Noordwest-Europa wil soliditeit, het mediterrane Europa wil solidariteit, dat wil zeggen geld.”
Ook Bolkestein is als spijtoptant van mening dat doorgaan met dit politieke project schadelijk is voor de toekomst van Europa en meer in het bijzonder voor die van Nederland. Dit onderstreepte hij nogmaals afgelopen maandagavond tijdens het eerste internationale DDS-eurodebat. Zelfs genoemde Hendrik Vos, die in Vlaanderen toch bekend staat als zeer eurofiel beaamt dat de route van de heer Verhofstadt een heilloze is. Ik citeer Vos:
“Dit zal botsen op veto’s van de landen. Zij houden vast aan de eigen soevereiniteit – ook al is dat steeds meer een illusie aan het worden. De wereld van hier voor een overzicht van mijn columns en volg mij hier op Twitter.
