Wordt de nieuwe Vicepresident van de FED invloedrijker dan de nieuwe bankpresident?

Interessanter is de naam van de persoon die mogelijk Vicepresident van de Fed zou kunnen gaan worden. Een naam die al enige tijd in kleine kring rond zingt, namelijk die van Stanley Fisher. Misschien niet de meest bekende naam bij het grote publiek, maar deze voormalige hoogleraar aan de MIT universiteit kent beroemde en zeer geslaagde leerlingen. Enkele hiervan zijn de huidige Fed voorzitter Ben Bernanke en de huidige ECB president Mario Draghi. Zijn theorieën zijn gemeengoed in de financiële wereld, al was het maar omdat de heer Fisher de Azië crisis van 1998 beheersbaar heeft weten te maken. Na zijn werk bij de Wereldbank en het IMF maakte hij furore als vicepresident van wat toen ’s werelds grootste commerciële bank was, namelijk de Citibank.

Het carrièrepad van Fisher wordt steeds interessanter. In 2005 namelijk verkozen de toenmalige Israëlische premier Ariel Sharon en de toenmalige minister van Financiën Benjamin Netanyahu hem tot president van de Israëlische Centrale Bank. De vermaarde econoom, die tot dan nooit in Israel gewoond had, wist het verschil te maken als bankpresident. Er zijn weinig westerse economieën die zo goed de economische crisis hebben weten te doorstaan als Israel met Fisher aan het monetaire roer. De Israëlische economie heeft slechts 1 kwartaal een krimp laten zien en wel van slechts 0,2% en dat was het.

Fisher is geboren in Zambia, groeide op in Zimbabwe, woonde in London en werd uiteindelijk Amerikaan. Nu bestaat de kans dat hij weer verhuist van Jeruzalem naar Washington.

Voor de financiële markten zou dat een enorme impuls zijn. Zoals gezegd, de man geniet vertrouwen. Daarnaast zou zijn statuur mevrouw Yellen kunnen steunen. Aan de andere kant zou hij haar ook kunnen overvleugelen. De heer Fisher heeft uitgesproken meningen over de huidige financiële situatie. Over de Tapering zei hij dat de beste manier om het af te bouwen was; snel beginnen en geleidelijk aanpakken. De pragmatische econoom heeft er een hekel aan om richtlijnen te geven waar de financiële markten zich aan kunnen vasthouden. Volgens hem kan een Centrale Bank de toekomst niet uitstippelen. Bij hem staat flexibiliteit voorop, samen met handelen naar bevinden.

Op zich is het vaker gebeurd dat een Centrale Bank een bankier reeds werkzaam in een ander land aanstelt. Onlangs nog werd de Canadese bankpresident benoemd tot president van de Bank of England. Een novum is het dus niet, maar het lijkt een uitstekende zet als de regering Obama het aandurft.