Het waren gedenkwaardige woorden die ze haar pasgeboren kindje vertelde, maar ze had nooit kunnen bevatten wat er bijna vier decennia later zou gaan gebeuren.
Alweer bijna 40 jaar geleden moest Stephanie Ripple afscheid nemen van haar baby. Ze was nog maar een tiener, en ‘per ongeluk’ zwanger geworden van haar vriendje Todd. Eén probleem: Stephanie groeide up in een hyperreligieus gezin, en zij gaven Stephanie als ongehuwde vrouw geen keus. Ze eisten dat ze haar baby meteen zou opgeven na de geboorte.
Zo geschiedde het ook. Haar zoon Patrick werd geadopteerd door liefhebbende adoptie-ouders, maar vlak na de geboorte wilde Stephanie haar kind nog één keer zien. Een verloskundige was bereid mee te werken aan de stiekeme actie, en loodste moeder en kind naar een inloopkast in het ziekenhuis. Stephanie fluisterde daar tegen haar kindje iets waarvan ze wist dat ze het ooit zou waarmaken:
“Ik verlde hem dat ‘op een dag, zal ik je weer zien.'”
Aanvankelijk leek daar echter niets van terecht te komen. Vlak na de geboorte en onder druk van haar familie raakte Stephanie niet alleen het contact met baby Patrick, maar ook met Todd kwijt. Er gingen lange jaren voorbij, maar uiteindelijk was het wachten alles waard…
Want 35 jaar later ging Patrick Giblin – inmiddels een volwassen man – op onderzoek uit. Hij was zelf net vader geworden en wilde graag weten wie zijn biologische ouders waren. In zijn zoektocht stuitte hij op Stephanie:
“De zoektocht kwam tot stand vanwege nieuwsgierigheid en het verlangen om meer te weten over mijn biologische achtergrond.”
Via de adoptie-organisatie (die gelukkig nog steeds bestond) kon Patrick aan de contactgegevens komen van Stephanie. Hij belde haar op, en de twee hebben uren aan de telefoon gehangen. Patrick wist vervolgens ook vader Todd op te sporen. Dat was niet alleen een zege voor Patrick zelf – die zo z’n eigen vader leerde kennen – maar ook voor Stephanie…
Stephanie was namelijk inmiddels een weduwe, en Todd was gescheiden. Maar ze merkten wel dat 35 jaar van elkaar apart zijn verder niets veranderd had. Todd zegt:
“Voor mij was het alsof meer dan 35 jaar gewoon verdween. Het gevoel was nog precies hetzelfde.”
En alsof de familie een tweede kans kreeg, gebeurde het onvoorstelbare: Stephanie en Todd trouwden met elkaar en bleven in nauw contact met Patrick, die zijn ouders ook introduceerde aan hun kleinkind.. en aan z’n adoptie-ouders. De cirkel was nu rond.
Patrick:
“Soms is het leven een kringloop en krijg je meer terug dan je de eerste keer ooit had kunnen krijgen.”
En zo duurde het bijna vier decennia, maar is het voor de familie van Patrick een sprookjeseinde. Mooi hè?
