De eigenaar van dit restaurant wist niet wat hem overkwam, toen een tafel vol klanten hem mededeelde niet langer bediend te willen worden door een autistische ober. Dit is hoe hij ingreep.
Mike Jennings, de eigenaar van een restaurant genaamd Grenache wist niet wat hem overkwam toen op een avond hij een klacht binnenkreeg over zijn ober Andy Foster. Mike zegt:
“De klanten leken een probleem met hem te hebben, ondanks dat zijn bediening gewoon goed was.
Ik legde hen uit dat hij lijdt aan autisme en hun reactie was dat ze niet door hem bediend wilden worden.
Ze vroegen me hoe ik hem een baan had kunnen aanbieden in een restaurant zoals het mijne. Ik kon mijn oren niet geloven!”
Mike was zo ontzettend kwaad, dat hij naar de Facebookpagina van Grenache toog om daar zijn ongenoegen te uiten over het onbeschofte gedrag van zijn klanten. Aldus de furieuze restauranteigenaar:
“Hier bij Grenache nemen we personeel aan op basis van hun ervaring, kennis en passie voor hun werk. NIET vanwege hun huidskleur of de manier waarop ze eruit zien.”
Mike vervolgt:
“Wij discrimineren niet! Doe jij dat wel, boek dan geen tafel bij Grenache! Je bent onze tijd, moeite en respect niet waard. Tot ziens!”
En de autistische Andy zelf? Tja, die lacht het hele voorval weg:
“Ik probeer om het niet persoonlijk te nemen, want het is in het verleden zo vaak gebeurt dat ik er gewend aan ben geraakt.”
Wat een baas! Gewoon van je af laten glijden… waarschijnlijk ook het verstandigste. Als het restaurant niet zo verdomde ver weg was, zou ik best wel een tafeltje willen boeken.
In dit artikel
vanhetgoor
Er zijn door het hele land veel restaurants waar het bedienend personeel ‘iets’ heeft, meestal gaat het goed, en heel soms als er een vraag komt waar ze niets mee aankunnen dan roepen ze er iemand anders bij.
Niet iedereen kan hier mee omgaan, mogelijk omdat ze zelf ook ‘iets’ hebben. En daar moeten ànderen dan weer mee om kunnen gaan. Want wie is er tenslotte gerechtigd om over anderen te oordelen of wat zij wel of niet aankunnen, dat is persoonlijk. Als ik bijvoorbeeld bediend zou worden door een vrouw met een hoofddoek zou ik het daar erg moelijk mee hebben, want mijn moeder droeg een hoofddoek, toen zij heur haar verloren was als gevolg van bestraling. Als ik dan nu vrouwen zie die lichamelijk geheel gezond zijn maar tòch een hoofddoek dragen dan gaan er gedachten door mij heen. Dan vind ik dat beschamend, dat poseren als iemand met chemotherapie! Onacceptabel.
Jongens en meisjes met Down kun je alleen maar trots op zijn dat ze gaan werken, dat het niet altijd zo gaat als gepland is tot daar aan toe, dat maakt uitgaan weer een belevenis. In het Veluwse dorpje E. is op nog geen minuut lopen van de trein een grote IJssalon met vriendelijk en hardwerkend personeel, je hoeft dus niet naar Schotland or Whatever.