Erdogan valt vrije pers, rechterlijke macht, politie én leger aan na mislukte couppoging

Geen categoriejul 18 2016, 11:00
De Turkse president gebruikt de mislukte staatsgreep om nog meer macht te verkrijgen en alle oppositie de mond te snoeren.
Toen de staatsgreep gaande was in Turkije bedacht ik me dat als dit mislukte, president Erdogan waarschijnlijk helemaal los zou gaan. Ervaringen uit het verleden hebben dat immers wel bewezen. Zie bijvoorbeeld hoe Hitler reageerde op de brand in de Reichstag: hij benoemde meteen de vijand (marxisten en joden) en gebruikte de brand vervolgens om alle macht in handen te krijgen.
President Erdogan is duidelijk hetzelfde van plan. De afgelopen dagen zijn duizenden mensen opgepakt. Zo wordt er grote schoonmaak gehouden in het leger waar nu bijna elke divisiecommandant eraan moet geloven. Alle Atatürkisten worden er nu uitgezet en zullen vervangen worden door Erdogan-loyalisten.
Ook duizenden politiemensen moeten eraan geloven. Meer dan 7000 agenten zijn geschorst. Er wordt nu 'onderzoek' gedaan naar hun activiteiten. Dat is wat apart omdat de politie Erdogan tijdens de coup juist steunde, maar blijkbaar is de president ervan overtuigd dat er nog steeds Gülen-aanhangers in de politiemacht zijn en wil hij daar iets aan doen.
Een stuk of 3.000 rechters en aanklagers zijn ontslagen, volgens mediaberichten kunnen daar er nog eens 2.000 bijkomen. Dit betekent dat de rechterlijke macht helemaal in handen zal komen van de islamist Erdogan. Ook zijn er vele tientallen zakenmensen opgepakt. Wat rechters en zakenmensen te maken hebben met een militaire coup begrijpt niemand, maar blijkbaar had Erdogan deze mensen al langer op zijn zwarte lijst staan en grijpt hij de coup aan om hen aan te pakken.
En daar zal het waarschijnlijk niet bij blijven. Pro-Erdogan Twitteraars hebben een lijst in handen van journalisten die er volgens hen ook aan moeten geloven. Het zou gaan om de volgende journalisten:

Can Dündar, Hayko Bağdat, Oğuz Karamuk, Dilek Hayırlı, Yusuf Bülbül, Ayşe Altunköprü, İsa Şimşek, Burak Kılıç, Perihan Mağden, Gökhan Özgün, Cevheri Güven, Başak Çokan, Ergun Babahan, Murat Aksoy, Mahmut Akpınar, Hamdi Alkan, Dr. Fevzi Özgönül, Oğuz Karamuk, Yılmaz Odabaşı, Sevil Yavuz, Hacer Özkaya, Cem Güler, Abdullah Kılıç, Mehmet Bulut, Değer Özergün, Cuma Ulus, Ahmet Çakır, Mustafa Ünal, Turgay Oğur, Aslıhan Erkişi, Atilla Taş, Arif Erdem, Cafer Solgun, Cemil Tokpınar, İhsan Yılmaz, Hilmi Yavuz, Mümtazer Türköne, Şahin Alpay, Mehmet Kamış, Levent Köker, Abdullah Aymaz, Melih Arat, Selim Işıklar, Kerim Balcı, Can Bahadır Yüce, Ali Ünal, Hakan Şükür, Mehmet Özdemir, Ali Bulaç, Atilla Dorsay, Ahmet Turan Alkan, Mehmet Çetingüleç, Nurullah Öztürk, Oktay Usta, Ahmet Kurucan, Süleyman Sargın, Yavuz Baydar, Tarık Toros, Kemal Cengiz, İbrahim Öztürk, Sadettin Orhan, Ali Demirel, Behram Kılıç, Mustafa Ünal , Abdülhamit Bilici, Nuh Gönültaş, Ali Ünal,Faruk Mercan, Mehmet Kamış, Nazlı Ilıcak, Mehmet Altan, Erhan Başyurt en Eser Karakaş.

Het moge duidelijk zijn dat de lijsten met journalisten, politieagenten, soldaten, en rechters en aanklagers al lang voor de mislukte coup waren aangemaakt. Erdogan had alleen nog een excuus nodig om ze in de gevangenis te gooien of in ieder geval buitenspel te zetten.
De coup gaf Erdogan het excuus dat hij nodig had. Wat we nu zien zijn de laatste stappen in een poging om de alleenmacht naar zich toe te trekken. Daarom moeten we dus alweer concluderen dat niet Erdogan, maar de vrijheid het echte slachtoffer was van de couppoging.
Ga verder met lezen
Dit vind je misschien ook leuk
Laat mensen jouw mening weten