Arnout Jaspers: schuldgevoel over slavernij en klimaat maakt Westen zwak

Volgens Jaspers is dat geen toeval, maar een strategie. Als je mensen voortdurend vertelt dat hun cultuur “fout” is, dat hun geschiedenis “besmet” is en dat hun manier van leven “het klimaat kapot maakt”, dan maak je ze zwak. En een zwak volk verzet zich niet meer.

Met name universiteiten spelen hierin een sleutelrol. Daar wordt dag in dag uit ingehamerd dat Nederland vooral dader is, nooit slachtoffer; dat onze geschiedenis enkel één groot zwartboek is van slavernij, uitbuiting en racisme. Politici haken daarop in en gebruiken dat frame om beleid door te drukken dat de burger miljarden kost.

Neem de slavernij-excuses van het kabinet Rutte of de klimaatdwang waarmee burgers financieel uitgekleed worden. Het zijn directe producten van diezelfde schuldindustrie.

Jaspers draait het om: we zouden niet gebukt moeten gaan onder een opgelegd schuldcomplex, maar juist trots moeten zijn op wat het Westen heeft gebracht. Democratie. Vrijheid van meningsuiting. Rechtsstaat. Wetenschap. Innovatie. Het zijn allemaal pijlers die juist in onze cultuur zijn ontwikkeld en die wereldwijd navolging vonden.

Wie enkel blijft hameren op fouten en misdaden, verliest uit het oog wat er wél bereikt is. En erger: die houding maakt ons kwetsbaar tegenover machten die zelf geen enkel schuldgevoel kennen, zoals China, Rusland of islamistische regimes.

De analyse van Jaspers legt ook een politieke kern bloot. Schuld wordt gebruikt om beleid te rechtvaardigen dat anders nooit geaccepteerd zou worden. Klimaattransities die gewone burgers duizenden euro’s kosten, worden verkocht als “onze plicht” om eeuwenoude schuld in te lossen.

Slavernijexcuses worden gekoppeld aan “herstelbetalingen” en subsidies, die miljarden wegsluizen. Steeds gaat het om dezelfde rode draad: de burger moet boeten voor daden waar hij of zij part noch deel aan heeft.

“Weg met ons” is daarmee meer dan een boek, het is een aanklacht tegen de morele wurggreep waarin Nederland en het Westen gevangen zijn. Jaspers verwoordt wat veel mensen voelen: dat het genoeg is met de excuses, genoeg met de zelfhaat, genoeg met het eindeloze schuldbekennen.

Het is tijd om weer trots te durven zijn. Op ons land. Op ons erfgoed. Op onze cultuur.

Als we deze schuldpropaganda blijven slikken, dan verliezen we niet alleen onze trots, maar ook onze vrijheid en onafhankelijkheid. Burgers die zichzelf haten, zijn willige prooien voor politici die meer macht willen en voor ideologen die ons land willen veranderen.

Daarom is dit boek van Jaspers zo belangrijk. Het is een oproep tot herwaardering van het Westen en van Nederland. Want alleen wie zijn eigen waarde erkent, kan zijn vrijheid behouden.