Bouwers luiden de noodklok: zonder wegen geen woningen – logisch, toch?

BAM, BPD, Dura Vermeer, Heijmans, TBI, Van Wijnen en VolkerWessels – stuk voor stuk zwaargewichten in de sector – slaan alarm. Want zonder infrastructuur zijn al die mooie woningbouwplannen niet meer dan luchtkastelen.

En het schokkende is: de overheid lijkt dit werkelijk nooit goed overdacht te hebben.

Demissionair minister Mona Keijzer heeft 24 zogenaamde “doorbraaklocaties” aangewezen waar snel gebouwd moet worden. Prima initiatief – in theorie. Maar als je dat doet zonder tegelijkertijd te zorgen dat mensen hun huis kunnen bereiken, dan bouw je letterlijk problemen in. Letterlijk.

Een wijk zonder treinstation. Zonder goede busverbinding. Zonder aansluiting op de snelweg. Dat is vragen om files, frustratie en sociaal isolement. En dat is precies waar we nu op afstevenen als het kabinet niet onmiddellijk gas geeft op infrastructuur.

De bouwers zeggen het terecht: “De markt is klaar om te leveren.” De ontwikkellocaties zijn er. De plannen liggen klaar. De productiecapaciteit is aanwezig. Maar wat ontbreekt? Een overheid die meebeweegt, vooruitkijkt en durft te investeren.

In plaats daarvan: stroperige procedures, versnipperde regelgeving, en een totaal gebrek aan samenhang tussen woningbouw en bereikbaarheid. Zelfs simpele logica als “een nieuwe wijk moet bereikbaar zijn” lijkt in de Haagse beleidscultuur geen vanzelfsprekendheid meer te zijn.

En alsof dat nog niet erg genoeg is, liggen de bestaande wegen, bruggen en viaducten er ook bij als verwaarloosde relikwieën uit een vorige eeuw. Heijmans-topman Ton Hillen waarschuwde al: de onderhoudsachterstand is enorm, en de budgetten schieten tekort.

Dus we bouwen niet alleen zonder nieuwe infrastructuur, we laten de oude tegelijk instorten. Geen wonder dat Nederland letterlijk vastloopt. Het hele systeem piept en kraakt onder overbelasting – en toch blijft Den Haag doen alsof alles prima te managen is met nog een taskforce of een nieuw rapportje.

De verkiezingen komen eraan. En in plaats van holle beloftes over gratis huizen, huurbevriezing of klimaatsubsidies, zou één fundamentele waarheid centraal moeten staan:

Wonen zonder infrastructuur is onmogelijk.

Zonder goede bereikbaarheid kun je bouwen wat je wilt, maar het wordt nooit leefbaar. Dan krijg je satellietwijken vol frustratie, lange reistijden, overvolle bussen en eindeloze files.

Als de overheid werkelijk iets wil betekenen voor woningzoekenden – jonge gezinnen, starters, ouderen – dan is een nationale investeringsagenda voor infrastructuur geen luxe, maar een absolute noodzaak.

Het is niet ingewikkeld. Open eerst de toegangswegen, leg het spoor aan, zorg voor fatsoenlijk OV – en dán pas begin je met bouwen. Dat is hoe stedenbouw al eeuwen werkt. Maar in Nederland anno 2025 lijkt het alsof men dit wiel opnieuw moet uitvinden.

De oproep van de bouwers is helder, logisch, en hard nodig. Maar het feit dát deze oproep überhaupt nodig is, is het echte probleem.