Crackverslaafden terroriseren Oosterpark: bewoners achtervolgd en bedreigd

Stadsdeelvoorzitter Carolien de Heer noemt het “een crisis” en roept het rijk om hulp. Maar voor de bewoners komt die erkenning veel te laat: hun park is al verloren gegaan.

De verhalen zijn ronduit beangstigend. Mensen die door junks worden achtervolgd. Buurtbewoners die uitgescholden of zelfs bedreigd worden. En een park dat steeds meer verandert in een openluchtkraakpand.

De gemeente probeert cosmetische maatregelen: een extra camera hier, wat verlichting daar. Maar het effect is minimaal. De overlast verschuift gewoon naar een ander stukje van het park. Het probleem blijft - en groeit zelfs.

De Heer zegt dat het probleem niet uniek is voor het Oosterpark. Ook in Rotterdam, Den Haag en andere steden kampen wijken met een toeloop van dak- en thuislozen, vaak zwaar verslaafd aan crack en andere harddrugs. Dit is niet langer een lokaal probleem, maar een nationale crisis.

En toch weigert Den Haag in te grijpen. Terwijl miljoenen belastinggeld verdwijnen naar klimaatprojecten, migratie en EU-fondsen, is er geen fatsoenlijk plan voor veiligheid in onze eigen parken en buurten.

De situatie in het Oosterpark is het gevolg van jarenlang wegkijken. Softdrugsbeleid dat steeds softer werd. Politiecapaciteit die verdampt. Gemeentebesturen die meer bezig zijn met woke-symboliek en “inclusieve parken” dan met veiligheid.

En ondertussen: een open deur voor drugsdealers en junks, want iedereen weet dat er toch geen consequenties zijn. Bewoners die keurig belasting betalen, voelen zich verraden. Hun leefomgeving wordt vernietigd terwijl de politiek in de ivoren toren toekijkt.

Wat hier gebeurt, is het failliet van de grote steden. Eerst worden ze overspoeld door migratie, waardoor huisvesting onbereikbaar wordt. Vervolgens komen de drugsproblemen daar bovenop, en de overheid die weigert hard in te grijpen.

De prijs betalen gewone Amsterdammers: gezinnen die niet meer veilig door hun park kunnen wandelen. Mensen die elke dag geconfronteerd worden met agressie, verslaving en criminaliteit. Dit is niet zomaar overlast – dit is een afbraak van de leefbaarheid.

De tijd van pappen en nathouden is voorbij. Junks horen niet thuis in parken of woonwijken. Ze hebben behandeling nodig, en als ze weigeren: dwang. En de dealers die dit probleem in stand houden? Hard aanpakken en Nederland uitzetten als het “kansenparels” betreft.

Zolang de overheid blijft wegkijken, blijven onze buurten veranderen in openluchtkloosters van criminaliteit en verslaving. Het Oosterpark is slechts een voorbode van wat er in de rest van Nederland staat te gebeuren.