Diefstal loont in Nederland: AH-medewerker steelt bestek, wordt ontslagen en krijgt 17.000 euro 'beloning' van de rechter!

Het verhaal is te bizar voor woorden. De 29-jarige man, die een leidinggevende functie had, besloot dat de regels niet voor hem golden. Er waren demonstratiemodellen van saladelepels over. Zijn baas had expliciet gezegd: "Hou die apart, misschien verloten we ze onder het personeel." Maar meneer dacht: "Die zijn van mij." Hij werd betrapt toen hij ze mee naar huis wilde nemen en gaf zijn fout ook nog toe. De supermarkteigenaar deed wat elke weldenkende ondernemer zou doen: ontslag op staande voet. Diefstal is diefstal. Het vertrouwensband is weg. Klaar.

Maar toen kwam de D66-rechtspraak om de hoek kijken. De kantonrechter in Maastricht oordeelde gisteren dat het ontslag "onterecht" was. De redenering? Het meenemen van de lepels verdient "geen schoonheidsprijs" (nee, joh!), maar het is een "wel erg klein vergrijp". Omdat de man al twaalf jaar in dienst was, vond de rechter het ontslag te zwaar.

Dit is de doodsteek voor het gezag van elke werkgever. De rechter zegt feitelijk: als je maar lang genoeg ergens werkt, mag je best een beetje stelen. Een beetje frauderen. Een beetje de boel belazeren. Want ach, het zijn maar lepels. Het gaat hier om het principe. Als een leidinggevende niet te vertrouwen is met een paar lepels, is hij niet te vertrouwen met de kassa. Punt.

Het excuus van de rechter is juridische haarkloverij van de bovenste plank. Albert Heijn had ten tijde van het ontslag "geen duidelijk zero tolerance-beleid" op papier staan. Pardon? Moet je tegenwoordig in een contract zetten: "Let op: stelen mag niet"? Is dat niet de basis van elke arbeidsrelatie? Is dat niet gewoon de wet? Blijkbaar niet. Omdat de supermarkt de regels pas na het incident aanscherpte, wordt de diefstal met de mantel der liefde bedekt.

De ondernemer is de klos. Hij moet een transitievergoeding betalen, loon doorbetalen en de proceskosten aftikken. Totale schade: zo'n 20.000 euro. Voor het ontslaan van een dief!

Het meest zure aan dit verhaal is dat de medewerker sowieso al van plan was om weg te gaan. Hij zou in september zelf ontslag nemen omdat hij een studie had afgerond. Als de supermarkt hem niet had ontslagen, was hij gratis vertrokken. Nu kost hij 20.000 euro. De man heeft gegokt en gewonnen. Hij heeft de brutaliteit gehad om naar de rechter te stappen na zijn eigen wangedrag, en de rechter heeft hem beloond.

Dit vonnis stuurt een levensgevaarlijk signaal naar de werkvloer: je komt er wel mee weg. Het eigendomsrecht van de werkgever is ondergeschikt gemaakt aan de zieligheidsfactor van de werknemer. Het is de wereld op zijn kop. Wie steelt, moet boeten. Wie steelt, moet vliegen. Maar in de Nederlandse rechtszaal krijgt wie steelt een bonus.