Dierenpensions overvol: corona en vergrijzing breken nu pas echt door

De dierenpensions zelf luiden de noodklok: “We zitten vol tot eind september. Zelfs de herfst- én kerstvakantie zitten al bijna dicht.” Wachtlijsten zijn nu normaal. Sommige pensions nemen zelfs geen nieuwe klanten meer aan. Dit is niet alleen een ongemak voor vakantiegangers – het is een signaal dat Nederland ook op het gebied van dierenwelzijn vastloopt.

Eén van de oorzaken is inmiddels pijnlijk duidelijk: de coronapandemie leidde tot een massale hausse aan huisdieren. Mensen zaten thuis, verveelden zich, en besloten dat het wel “gezellig” zou zijn om een hond of kat in huis te halen. Maar nu de wereld weer open is, blijken velen daar helemaal niet klaar voor te zijn. Resultaat: dieren worden nu massaal weggestopt in pensions – of erger nog, verwaarloosd of afgestaan.

De Landelijke Inspectiedienst Dierenwelzijn heeft een verdubbeling van het aantal meldingen over verwaarlozing geconstateerd. En dat is niet verrassend. Want wat er tijdens corona uit emotie in huis werd gehaald, blijkt nu in veel gevallen gewoon niet te passen in het normale leven van werk, reizen en vakanties.

De andere grote factor: vergrijzing. Ouderen nemen vaker een huisdier, wat op zich mooi is. Maar als diezelfde ouderen vaker of langer in het ziekenhuis belanden, of uitgebreid op vakantie gaan met pensioen, belanden die beesten alsnog in de opvang. Tegelijkertijd zijn er steeds minder dierenpensions: veel eigenaren zijn gestopt, zijn met pensioen of zijn failliet gegaan tijdens de lockdowns. En er komen nauwelijks nieuwe bij.

Het resultaat: een explosie aan vraag, en een krimp aan aanbod.

Het klinkt als een economisch vraagstuk, maar in werkelijkheid is het een morele en maatschappelijke kwestie. We willen allemaal huisdieren, maar we willen niet de verantwoordelijkheid dragen. En als het dan misgaat, dumpen we het probleem op de schouders van overwerkte opvangcentra of vrijwilligers.

Alsof dat allemaal nog niet bizar genoeg is, is er ook nog een andere trend: de luxeverslaving slaat nu ook door naar de dierenopvang. De privésuites voor katten zijn als eerste volgeboekt. Hondjes krijgen wellness-arrangementen en luxueuze binnenverblijven alsof ze een vijfsterrenhotel betreden. Kat Inn, Chateau Animaux en Kattenhotel Twente melden het allemaal: mensen zien hun huisdier steeds meer als volwaardig gezinslid – behalve dan als het op verantwoordelijkheid aankomt.

Laat dat even doordringen. We kunnen geen gewone opvang meer garanderen, maar wel luxe faciliteiten bouwen voor verwende viervoeters. Dat is de omgekeerde wereld.

Wat hier gebeurt met de dierenpensions is een symptoom van bredere maatschappelijke decadentie. We willen wel de leuke kanten van het huisdierenbezit, maar niet de lasten. We verwachten dat de samenleving – via opvangcentra, vrijwilligers en instanties – onze keuzes opvangt. En als die opvang er niet is? Dan is het drama compleet.

We moeten terug naar gezond verstand. Huisdieren zijn geen modeaccessoires of tijdelijke speeltjes. Het zijn levende wezens waar je verantwoordelijkheid voor draagt. Altijd.

Wat we nodig hebben, is geen nóg luxere opvang, maar een cultuur van verantwoordelijkheid. Minder impulsbesluiten. Meer gezond verstand. En een overheid die opvangcentra ondersteunt in plaats van ze laat wegkwijnen.

Wie een dier neemt, neemt verantwoordelijkheid. Punt.