De Bredase binnenstad zucht onder het geluid van
snerpende banden en jeugd die zich onaantastbaar waant. De fatbike is
uitgegroeid tot het statussymbool van een generatie die lak heeft aan álle
regels. Wie door het centrum loopt, ziet het dagelijks: pubers die door
voetgangersgebieden razen, voeten nonchalant op de stangen, lachend over de
schouder terwijl ze rakelings langs kinderwagens en winkelend publiek scheren.
Terwijl inwoners zich ergeren aan dit straatgeweld op twee
wielen, verliest de lokale politiek zich in definities en juridisch geneuzel.
Er
wordt druk gediscussieerd over wat er precies aangepakt moet worden: het
voertuig zelf, of het gedrag van de bestuurder. Ondertussen neemt de
overlast alleen maar toe.
“Je kunt alles verbieden, behalve de puberteit”
Alleen de LPF lijkt de vinger op de zere plek te leggen.
Volgens fractievoorzitter Iwan Dienjes is het probleem niet de fatbike, maar de
opvoeding. “Ja, er is overlast dat ziet iedereen. Maar het probleem is niet de
fatbike, het zijn de jongeren die denken dat ze onsterfelijk zijn en dat de
stoep van hun is. Een lokaal fatbikeverbod is stoere verkiezingstaal, maar
juridisch kan dat helemaal niet. Dit is dus puur voor de bühne. De meeste van
deze fatbike-helden zijn geen criminelen, gewoon zestien en overmoedig. Daar
hoort opvoeding bij. Thuis, op school en in de wijk. Handhaaf dus op gedrag. Je
kunt alles verbieden, behalve de puberteit.”
Terwijl partijen als VVD en CDA stoer doen over verboden,
draait het echte probleem om opvoeding, verantwoordelijkheid en handhaving.
Fatbikes zijn niet meer dan het voertuig van een generatie die nooit echt
grenzen geleerd heeft.
Laf beleid en tandeloze handhaving
De waarheid is simpel:
Breda heeft geen fatbikeprobleem,
maar een gezagsprobleem. Jongeren die door rood rijden, door
voetgangersgebieden scheuren en ouderen uitschelden, doen dat omdat ze weten
dat er niets gebeurt. Geen boete, geen ouder die ingrijpt, geen wijkagent die
optreedt.
Politici kunnen wel stoer doen met verboden, maar zolang de
politie niet handhaaft, scholen geen grenzen stellen en ouders toekijken vanaf
de bank, verandert er niets. De fatbike is slechts het symbool van een
generatie zonder rem — en een bestuur dat al jaren op de handrem rijdt.