Gemeenten willen ‘probleemgevallen’ dumpen aan stadsrand - bewoners komen in opstand

In talloze gemeenten is er fel verzet. Omwonenden zijn boos, voelen zich overvallen en vrezen voor hun veiligheid. En geef ze eens ongelijk. Want achter het keurige Deense concept “Skaeve Huse” gaat in de praktijk één ding schuil: de overheid weet niet meer wat ze met haar overlastgevers aan moet.

De Skaeve Huse (letterlijk: “Scheve Huizen”) zijn oorspronkelijk bedacht in Denemarken. Ze zijn bedoeld voor mensen die door ernstige overlast, verslaving of psychische problemen niet langer in een gewone woonwijk kunnen wonen. Ze krijgen een klein, sober huisje aan de rand van de stad, met beperkt toezicht.

Het doel, zeggen gemeenten, is tweeledig: rust voor de overlastgevers, rust voor de buurten. In Utrecht, Leidsche Rijn en enkele andere steden draaien al projecten. Volgens organisaties als de Tussenvoorziening werken ze “prima” - de bewoners zouden tot rust komen en de wijk zou weer leefbaar zijn.

Maar overal waar gemeenten nieuwe locaties willen openen, stuiten ze op heftig protest. Burgers die jarenlang netjes belasting betalen, moeten ineens naast een opvangplek voor mensen met ernstige gedragsproblemen wonen.

Het patroon is bekend. De overheid bedenkt een plan op papier, met woorden als “inclusie” en “rust creëren”. Maar de gevolgen worden afgeschoven op gewone mensen. Bestuurders in stadhuis of provinciehuis bepalen; bewoners mogen het risico dragen.

Het is precies dezelfde logica die we zien bij asielzoekerscentra, opvang van illegalen, en woningnoodprojecten. De beleidsmakers willen “problemen oplossen”, maar nooit in hun eigen buurt.

Niemand is tegen hulp voor kwetsbare mensen. Maar waarom moet dat altijd ten koste van veiligheid, rust en eigendomswaarde van gewone burgers? Waarom worden de grenzen van begrip en verdraagzaamheid telkens verder opgerekt, terwijl de overlast groeit?

Het antwoord is simpel: omdat de overheid bang is om echt streng op te treden. Mensen met zware verslavingsproblemen of psychische stoornissen worden zelden verplicht behandeld - ze worden “verplaatst”. Van wijk naar wijk, van gemeente naar gemeente. Tot er niemand meer overblijft die ze wil hebben.

Er zit iets pervers in het beleid. Gemeenten spreken over “rust brengen in de samenleving”, maar bedoelen in feite: problemen verplaatsen zodat niemand ze ziet. De bewoners van die Skaeve Huse mogen hun bestaan slijten in sobere huisjes aan de rand van de maatschappij - letterlijk en figuurlijk.

En de omwonenden? Die worden weggezet als “onbegripvol” of “nimby’s” (not in my backyard), alsof het onredelijk is om geen agressieve buurman met psychoses naast je kinderen te willen hebben.

Dit beleid verraadt een diepe morele crisis. De overheid ziet burgers niet langer als mensen met rechten, maar als pionnen in een sociaal experiment.

Het is tijd om eerlijk te zijn: sommige mensen horen niet meer in een gewone wijk. Maar dat betekent niet dat de oplossing is om ze gewoon ergens anders neer te zetten. Er is intensieve zorg en bescherming nodig - niet een hutje in een veld met één toezichthouder die tussen 9 en 17 uur langskomt.

Gemeenten proberen hun falende zorgbeleid te maskeren met mooie woorden over “inclusieve woonvormen”. Maar feitelijk creëren ze nieuwe risicozones voor onschuldige burgers die daar nooit om gevraagd hebben.

Zolang de overheid weigert onderscheid te maken tussen hulp en wegstoppen, zal de kloof tussen burgers en bestuur alleen maar groeien. De weerstand van omwonenden is niet asociaal - het is gezond verstand.