Kinderen slapen in auto’s en garageboxen: Nederland laat zijn meest kwetsbaren vallen

Geen douche. Geen eigen bed. Geen rust. Geen veiligheid. Wel schoolverplichtingen. Wel leerdoelen. Wel boetes als je te laat komt. Hoe kunnen wij, als samenleving, dit met droge ogen aanzien?

Een moeder, Janice (echte naam bij de redactie bekend), vertelde hoe ze met haar kinderen twee maanden lang in een gang van een flatgebouw moest slapen. “Het was een hel,” zei ze. En dat is het. Een land waar dit soort verhalen waarheid zijn, is een land dat mislukt in zijn meest fundamentele taak: het beschermen van de onschuldigen.

Op basisschool De Bijlmerhorst heeft minstens één op de twintig kinderen geen vaste verblijfplaats. Brugfunctionarissen bevestigen: kinderen slapen in garageboxen, bedrijfspanden, zelfs in auto’s. En de scholen? Die proberen wanhopig te compenseren. Met lunchpakketten. Douches. Wasmachines. Alles om nog een greintje menselijkheid terug te brengen in een compleet vastgelopen systeem.

Wat is de oorzaak? Simpel. Woningnood. En dan niet die cosmetische krapte waar politici over praten, maar een keiharde wooncrisis. Als je als alleenstaande ouder geen dak meer boven je hoofd kunt vinden, zelfs mét urgentieverklaring, dan is het systeem niet "druk", maar kapot.

Er zijn wel opvangplekken – op papier. In de praktijk? Vol, vol, vol. En de tijdelijke noodopvang is omringd door regeltjes, voorwaarden en procedures die juist de meest kwetsbaren uitsluiten.

Janice heeft een Nederlands paspoort, drie kinderen, geen huis. En tóch: geen oplossing.

Bij DDS zeggen we wat de kartelmedia verzwijgen: dit is geen foutje van het systeem. Dit ís het systeem. En het is volkomen onhoudbaar. In plaats van 800 miljoen aan AI voor ziekenhuisrobots, zou het kabinet miljarden moeten steken in flexwoningen, versnelde woningbouw, én directe hulp voor dakloze gezinnen.

Het ergste? Er is niet eens een exact beeld van hoeveel kinderen op dit moment op straat leven. Het CBS rekent ze niet mee. Alleen een alternatieve telling, de Ethos-methode, houdt ze wel bij. Uit die eerdere tellingen bleek al: veel meer kinderen dan gedacht leven zonder vaste verblijfplaats. In een land van statistiekfetisjisme weten we niet eens hoeveel kinderen dakloos zijn.

En dat terwijl scholen al lang aan de bel trekken. Hulpverleners zien het. Leraren voelen het. Brugfunctionarissen baden in wanhoop. Maar Den Haag? Die kijkt de andere kant op. Want die kinderen hebben geen lobby. Geen spreekbuis. Geen zetel in de Kamer.

In een land waar kinderen slapen in auto’s, heeft geen enkele minister nog het recht om over “een inclusieve samenleving” te spreken. Wie dit accepteert, faalt. Punt. DDS blijft deze verhalen vertellen. Hard, eerlijk en zonder omhaal.

Kinderen horen niet te douchen op school. Niet te slapen in een auto. Niet te leven in onzekerheid over waar ze vanavond hun hoofd neerleggen.

Dat dit gebeurt in Nederland – en dat het nog niet tot massale politieke ophef heeft geleid – zegt alles over hoe ver we zijn afgedreven. Tijd voor actie. Tijd voor herprioritering. Tijd voor daden.

Want een land dat zijn kinderen niet beschermt, heeft geen toekomst.