Laatste boer van Den Haag moet weg – gemeente zet mes op de keel

Deze man runt al 45 jaar, met zijn vader en later alleen, een kleine, duurzame veeboerderij op Landgoed Clingendael. Hij gebruikt nauwelijks kunstmest, zet in op biodiversiteit, en laat generaties Hagenaars kennismaken met landbouw. En toch wil de gemeente nu meer dan een derde van zijn weilanden ‘teruggeven aan de natuur’ – alsof het daar nu niet al wemelt van de ooievaars, vissen, kikkers en insecten.

Wat hier gebeurt, is geen beleid, maar pure ideologie.

Het hele circus begon na een brief van één (!) klagende buurtbewoner, die zich stoorde aan de geur van mest en het ‘afstervende leven’ in de sloot. Alsof het een industriële megastal betrof, en niet een extensief boerenbedrijf met een paar dozijn koeien en schapen.

Erger nog: deze briefschrijver deed zich valselijk voor als woordvoerder van een wijkvereniging, maar dat bleek onzin. Toch nam de gemeente de klacht direct als startschot om boer Marcel op de korrel te nemen. Geen feiten, geen onafhankelijk onderzoek, maar één klacht en een stapel ideologische plannen: dát is hoe beleid in dit land blijkbaar werkt.

De gemeente Den Haag wil van een functionerend boerenbedrijf een zogenaamd ‘bloemrijk natuurgebied’ maken. Maar ecologen waarschuwen nu al: als je het maaien en begrazen stopzet, krijg je geen paradijs, maar distels, brandnetels en een explosie aan teken en ratten.

Boeren als Kleijweg zorgen juist voor balans in het landschap: bemesting voedt het bodemleven, waar weer insecten, vogels en kleine dieren op afkomen. De huidige weilanden barsten van de biodiversiteit – zónder dat de gemeente daar ooit zelf onderzoek naar deed.

Maar nee, in het klimaatreligieuze Den Haag moet en zal alles wijken voor het dogma van ‘natuurherstel’, zelfs als dat de werkelijkheid verslechtert en het laatste agrarische erfgoed van de stad verwoest.

Wat biedt de gemeente Marcel in ruil? Een vergoeding om het natuurgebied te beheren, én strengere voorwaarden op de percelen die hij nog wel mag gebruiken. Geen kunstmest, minder ruimte voor vee, en bureaucratische beperkingen waardoor zijn vleesverkoop – waar hij van leeft – praktisch onmogelijk wordt.

Met andere woorden: "Je mag blijven, maar alleen als je je bedrijf opoffert."

Het is een klassieke tactiek van linkse overheden: boeren niet rechtstreeks onteigenen, maar kapotreguleren tot ze geen andere keus hebben dan stoppen.

Boer Marcel is geen vervuiler, geen massaproductiemachine, geen bedreiging voor het klimaat. Hij is een symbool van het Nederland dat ooit normaal was: met respect voor het land, met eerlijk werk, met ruimte voor dieren, voedselproductie én natuur.

Als zelfs zo’n boerderij moet verdwijnen voor papieren winst op een ecologische spreadsheet, dan is het einde echt zoek.

De vraag is simpel: willen we straks in een land leven waar boeren alleen nog in musea bestaan? Of kiezen we voor balans, gezond verstand en het beschermen van wie ons land draaiende houden?