Macron krijgt klap van Brigitte bij aankomst in Vietnam – en doet alsof het normaal is

En wat doet de president? Helemaal niets. Hij stapt kalmpjes naar buiten alsof hij net een pepermuntje heeft gekregen.

De video is inmiddels wereldwijd viraal gegaan. En terecht. Want dit is niet zomaar een ongemakkelijk moment. Dit is publieke mishandeling – en het staat op tape.

Zoals gebruikelijk in de Franse politiek kwam er eerst een ontkenning. De beelden zouden “vervormd” zijn, “uit hun context gehaald”, en misschien zelfs nep.

Maar toen bleek dat het filmpje onmiskenbaar echt was draaide het Élysée het verhaal om: “het was een grapje”, “een speelse interactie tussen twee geliefden.”

Macron zelf probeerde het luchtig te houden:

Sorry Emmanuel, maar je wordt publiekelijk in je gezicht geslagen of geduwd door je vrouw, en je reactie is om het weg te lachen? Dit is geen geoplanetaire ramp, dit is gewoon ongemakkelijk en ongepast.

Dat een president zich zó laat behandelen – op camera, tijdens een staatsbezoek – roept ernstige vragen op over zijn gezag, zijn zelfrespect én de beeldvorming van het Franse presidentschap.

Het hele incident is veelzeggend. Niet alleen over de privésfeer van het presidentspaar, maar vooral over de krankzinnige hypocrisie van de politieke elite.

Stel je eens voor dat de rollen omgedraaid waren. Als Macron zijn vrouw Brigitte een duw had gegeven in het gezicht, al was het als ‘grap’, dan zou de wereldpers hem afmaken. Kranten zouden volstaan met analyses over ‘giftige mannelijkheid’, ‘politiek geweld’ en ‘misbruik in machtsverhoudingen’.

Maar nu het Brigitte is die Emmanuel publiekelijk mishandelt doet men het af als een romantisch momentje. Wat een absurde dubbele standaard.

Macron en Brigitte worden al jaren door de Franse media neergezet als een soort aristocratisch powerkoppel. Hun relatie – ontstaan toen hij 15 was en zij zijn lerares van 39 – wordt al sinds het begin omgeven door ongemak en vragen.

Maar de officiële lezing is altijd geweest: “liefde overwint alles.”

En nu? Nu worden we geacht te geloven dat een klap of duw in het gezicht, gefilmd bij het verlaten van een vliegtuig, ook onder die noemer valt.

Waanzin.

Het wordt tijd dat we het beestje bij de naam noemen. Wat hier gebeurt is niet normaal. Het is niet liefdevol. Het is niet ‘Frans’ of ‘passioneel’. Het is gewoon ongepast en verontrustend.

Macron had zijn vrouw op dat moment direct tot de orde moeten roepen. Niet publiekelijk uit woede, maar met zelfrespect. Met de waardigheid die je van een president mag verwachten.

Dat hij daarentegen doet alsof het “een grap” was, toont vooral hoe weinig hij controle heeft over zijn imago — en blijkbaar ook over zijn privéleven.

Frankrijk verdient beter. Europa verdient beter. En de wereld, die toekijkt, vraagt zich hardop af: als Macron dit accepteert in het openbaar, wat laat hij dan allemaal gebeuren achter gesloten deuren?