Het intranetbericht, dat via GeenStijl uitlekte, laat er geen twijfel over bestaan. De hele wand met portretten van ministers en staatssecretarissen uit de periode 1918–1959 wordt vernieuwd “in het kader van het OCW Programma tegen Discriminatie en Racisme.” Dat programma werkt samen met allerlei OCW-afdelingen, waaronder Erfgoed en Kunsten, Emancipatie en Communicatie.

Een muur vol geschiedenis, decennia aan bestuur, het gezicht van de democratische continuïteit - weg ermee. Te wit, te mannelijk, te ouderwets.

Wat hier gebeurt, is precies wat je krijgt als een ministerie niet meer geleid wordt door historisch besef maar door ideologische angst. De geschiedenis kan niet meer gewoon bestaan; ze moet gecorrigeerd worden.

Wie vroeger minister was, telt niet meer. Wie nu “wit” is, hoort niet meer bij het verhaal. En dus verdwijnen ze letterlijk van de muur - alsof ze er nooit zijn geweest.

Een ironisch detail: de enige vrouw op die wand, Anna de Waal, de eerste vrouwelijke staatssecretaris van Nederland, mag blijven hangen. Voor de rest geldt: alle oude blanke mannen eruit. Alsof huidskleur en geslacht bepalen of iemand deel uitmaakt van de geschiedenis.

Als dat geen symbolisch racisme is, wat dan wel?

Het project wordt gepresenteerd als een artistieke vernieuwing, begeleid door FMH Kunstadvies. Maar het is geen kunstproject - het is activisme met subsidie. De vraag “wie er aan het project gewerkt heeft” wordt op de interne site beantwoord met een waslijst aan afdelingen en beleidsthema’s, maar niet met kunstenaars of historici.

Het heeft dus niets te maken met kunst, en alles met beleid. Met signaalpolitiek. Met het zuiveren van de eigen omgeving van alles wat nog herinnerde aan een tijd waarin huidskleur geen politiek criterium was.

Het is woke-beleid in de puurste vorm: moreel zelfgevoel eerst, werkelijkheid daarna.

Het feit dat uitgerekend het ministerie dat verantwoordelijk is voor onderwijs en cultuur zich bezighoudt met dit soort symbolische zuiveringen, is op zichzelf tragisch. Een ministerie dat de Nederlandse geschiedenis zou moeten bewaren en onderwijzen, is bezig die te wissen.

Dit is niet “diversiteit”, dit is selectieve geschiedenis. En selectieve geschiedenis is geen kennis, maar propaganda.

Men doet alsof dit project “verbindend” is, maar wat er in werkelijkheid gebeurt, is het tegenovergestelde: de overheid deelt burgers in op kleur, plakt oordelen op doden en haalt datgene weg wat juist herinnert aan continuïteit en gemeenschappelijke geschiedenis.

Wat overblijft, is een muur zonder wortels.

Je hoeft geen cynicus te zijn om te zien hoe absurd dit is. Een ministerie verwijdert portretten van mensen omdat ze wit zijn - en noemt dat vervolgens een “antiracismeproject”.

Dat is de Orwelliaanse nieuwspraak van deze tijd: uitsluiting heet inclusie, wissen heet vooruitgang, en ideologisch schoonmaken heet “ruimte maken voor diversiteit.”

De ironie is dat dit soort symbolische acties niets veranderen aan echte problemen - discriminatie op de arbeidsmarkt, achterstelling in het onderwijs, segregatie in steden. Wat het wél doet, is het vertrouwen in instituties verder ondermijnen.

Want als zelfs de overheid haar eigen geschiedenis ontkent, wat is dan nog waar?

Het ministerie van OCW laat met dit project zien hoe ver de woke-ideologie is doorgedrongen tot de kern van de overheid. De muren moeten letterlijk “schoon” worden gemaakt van blanke mannen. De geschiedenis wordt gefilterd, de herinnering geschoond, en de realiteit herschreven in naam van gelijkheid.

Wie dat normaal vindt, begrijpt niet dat dit precies is wat ideologische regimes altijd doen: beginnen met de symbolen, vervolgens de boeken, en uiteindelijk de mensen die het niet met ze eens zijn.

Het is niet progressief. Het is destructief.

En het ergste? Ze doen het met ons belastinggeld.