Nederland verglijdt in politiestaat: Burgemeesters misbruiken noodwetten om onschuldige burgers massaal te controleren

Het is een angstaanjagende trend. In 2012 waren er nog maar zeven van dit soort draconische maatregelen in heel Nederland. Dit jaar? Al 77 besluiten in 38 gemeenten. Een vertienvoudiging! Hoogleraar recht Jan Brouwer slaat de spijker op zijn kop bij de NOS: "Het lijkt wel of je als gemeente niet meer meetelt als je ze niet hebt." Het is een modegril van machtsbeluste bestuurders geworden om hele wijken of steden op slot te gooien en elke voorbijganger als potentiële crimineel te behandelen.

De wet is duidelijk: een noodverordening of veiligheidsrisicogebied is bedoeld voor tijdelijke, acute situaties. Maar wat zien we in de praktijk? De 'tijdelijkheid' wordt eindeloos opgerekt. In gemeenten als Nissewaard (Spijkenisse) worden deze gebieden jaar in, jaar uit verlengd.

Het is de ultieme luiheid van het bestuur. In plaats van de echte criminelen en wapendraagers aan te pakken via regulier politiewerk, verklaren ze gewoon iedereen tot verdachte. "We doen het voor de veiligheid," roepen ze dan. Maar de prijs die we betalen is onze vrijheid en onze privacy. Als u uw hond uitlaat of naar de supermarkt loopt, moet u er rekening mee houden dat u tegen de muur gezet kunt worden.

Natuurlijk kan Amsterdam niet achterblijven in deze gekte. Burgemeester Femke Halsema (GroenLinks) heeft recent grote delen van de binnenstad uitgeroepen tot veiligheidsrisicogebied. De reden? "Wapengerelateerde incidenten."

Lees: de stad heeft de controle verloren over de straatcriminaliteit en de bendes, en dus moet de gewone burger maar bloeden. Want laten we eerlijk zijn: die preventieve fouilleeracties treffen vaak de nietsvermoedende passant, terwijl de zware jongens de dans ontspringen of hun wapens gewoon even ergens anders verstoppen.

Waarom grijpen burgemeesters naar deze middelen? De NOS noemt het beestje niet bij de naam, maar wij wel. De explosie van wapenbezit onder jongeren, de steekpartijen en de drillrap-oorlogen zijn een direct gevolg van een falend integratie- en immigratiebeleid. We hebben een cultuur van geweld geïmporteerd die we nu proberen te bestrijden door de vrijheden van de autochtone bevolking in te perken.

Daarnaast worden deze middelen steeds vaker ingezet om onwelgevallige demonstraties de kop in te drukken. Protesten tegen asielzoekerscentra (azc's) worden met noodverordeningen onmogelijk gemaakt. De burger die opkomt voor zijn wijk wordt monddood gemaakt met een juridische hamer die bedoeld is voor noodsituaties.

De coronatijd heeft de drempel verlaagd. Toen wenden we eraan dat de overheid bepaalde waar we mochten zijn en met wie. Die geest is nooit meer terug in de fles gegaan. Bestuurders hebben geproefd aan de absolute macht en ze vinden het heerlijk.

Hoogleraar Brouwer waarschuwt terecht: "Voor langere tijd mag iedereen die in zo'n gebied rondloopt gefouilleerd worden, ook iemand die nietsvermoedend zijn hond uitlaat."

Dit moet stoppen. Een noodverordening mag geen standaardbeleid zijn. Preventief fouilleren is een grove inbreuk op de lichamelijke integriteit en de onschuldpresumptie. Als de politie iemand verdenkt: prima, pak hem aan. Maar het collectief straffen van hele wijken en steden is een teken van zwakte, niet van kracht.

Wij willen geen burgemeesters die sheriff spelen over onze rug. Wij willen handhaving op daders, en vrijheid voor burgers.