Nederlandse kinderen in armoede: “Zes weken niks” – en de overheid laat ze stikken

En dus springen vrijwilligers in het gat. Mensen van goede wil, met weinig middelen, maar een groot hart. Het Nationaal Fonds Kinderhulp. De Vakantiebank. Lokale buurtcampings. Initiatieven die de armoede een paar dagen verzachten – terwijl Den Haag wéér wegkijkt.

De cijfers zijn pijnlijk. In 2018 werden er 2.000 zomerpakketten uitgedeeld aan kinderen die opgroeien in armoede. Dit jaar zijn dat er 7.500. En dat is nog maar het topje van de ijsberg, zegt het Kinderfonds. Want er zijn veel meer kinderen die deze hulp nodig hebben – maar waarvoor geen geld is.

Wat zit er in zo’n pakket? Basisspullen. Een boekje. Een spelletje. Een bon voor een pretpark. Niet om te overleven – maar om zich gewoon weer even kind te kunnen voelen.

Dat is de realiteit in Nederland anno 2025. Terwijl de miljarden naar stikstofpotjes, Oekraïne-hulp en migratieprojecten gaan, moeten onze eigen kinderen hun zomervakantie uitzitten op een tochtige galerijflat.

Wat doet de overheid? Niks. Of nou ja: bezuinigen op jeugdzorg, toeslagenbureaucratie uitbreiden, en beleidsnota’s schrijven over “kansengelijkheid.” Maar daden? Die zijn er niet.

Dus moeten mensen zoals Pim Loeff van de Vakantiebank vakanties regelen voor gezinnen in de bijstand. Dit jaar kunnen er een kleine 900 gezinnen even op adem komen. Dat is fantastisch – maar het had nooit de taak van vrijwilligers moeten zijn.

En mensen zoals Eveline Sandifort van Speelstad Brielle die gratis toegang geeft aan kinderen van de Voedselbank. Wiet de Ronde die op buurtcampings in Utrecht gezinnen laat genieten van een weekendje weg tegen betaling of flinke korting.

Dat is hartverwarmend. Maar ook schrijnend. Want wat het óók is: een aanklacht tegen een overheid die haar kinderen laat stikken.

Organisaties signaleren het al jaren: de grootste schade is niet alleen financieel. Het is emotioneel. Kinderen die na de vakantie stilletjes in de klas zitten. Geen verhalen van glijbanen, vliegreizen of kampvuren. Alleen maar stilte. Of leugentjes. Omdat schaamte het heeft overgenomen van vrolijkheid.

En dat is de ware tragedie. Een kind dat zich schaamt voor z’n armoede – dat kind is z’n kind-zijn kwijt. Dankzij Haagse lafheid. Door kabinetten die miljarden verspillen aan klimaatpaniek en woke subsidies, maar geen cent over hebben voor een kinderdagje pretpark.

Dit artikel zou niet nodig moeten zijn. Zomerhulpacties zouden niet nodig moeten zijn. Maar ze zijn er wél. Omdat het Rijk wegkijkt. Omdat de overheid de basisverantwoordelijkheid voor haar kinderen laat liggen.

En dus is het tijd om de vinger te wijzen. Niet naar de ouders. Niet naar de kinderen. Niet naar de vrijwilligers die alles geven om nog íets mogelijk te maken. Maar naar de staat. Naar de politieke elite. Naar de ministers en beleidsmakers die het zover hebben laten komen.