Nieuwe 30 km/u-zones rukken op: steden worden bewust auto-onvriendelijk gemaakt

De officiële lezing is voorspelbaar: het moet de verkeersveiligheid verbeteren. Maar de werkelijkheid is dat steeds meer steden bewust onbereikbaar worden gemaakt voor automobilisten. Het past in het bredere plaatje van het klimaatakkoord, het anti-auto-dogma en de dwang naar fiets- en OV-gebruik.

Bestuurders schermen met cijfers: in Amsterdam zou het aantal ongelukken met 11 procent zijn gedaald. Botsingen tussen auto’s en fietsers of voetgangers namen volgens de gemeente zelfs met 15 procent af. Mooi natuurlijk, maar de vraag is: tegen welke prijs?

Het obsessief najagen van een samenleving zonder risico’s leidt tot een wereld waar alles vertraagd, bemoeilijkt en gecontroleerd moet worden. Maar leven is nu eenmaal nooit zonder gevaar. Een samenleving die elk risico wil uitbannen, wordt onleefbaar en verstikt zichzelf.

Het effect is voor veel inwoners en ondernemers desastreus. Autoritten duren langer, verkeer zoekt sluiproutes door woonwijken, en leveringen aan winkels en horeca worden ingewikkelder.

In Amsterdam klagen winkeliers dat klanten wegblijven omdat de binnenstad onbereikbaar is geworden. Taxi’s doen er langer over, hulpdiensten komen moeilijker door drukke straten en bewoners voelen zich gegijzeld door het beleid. Nu dreigt Haarlem hetzelfde lot.

Dit beleid staat niet op zichzelf. Het past in een bredere agenda: minder auto’s, meer dure klimaatmaatregelen en de burger steeds verder sturen in zijn keuzes. Politici en bestuurders doen alsof dit gaat om verkeersveiligheid, maar in werkelijkheid draait het om het ontmoedigen van autorijden.

Elke maatregel - van 30 km/u-zones tot hogere parkeertarieven en het slopen van parkeerplaatsen - is onderdeel van hetzelfde plan: de auto moet verdwijnen uit de stad.

Natuurlijk moeten steden veilig zijn, maar een samenleving zonder risico’s is een illusie. Wie een samenleving wil inrichten waarin elk mogelijk gevaar wordt uitgebannen, eindigt in een totalitaire omgeving waarin vrijheid wordt opgeofferd voor schijnveiligheid.

Het echte debat zou moeten gaan over proporties: hoeveel beperkingen leggen we op aan miljoenen burgers, terwijl ongelukken nooit helemaal te voorkomen zijn?

Het is hoog tijd dat er weer gekozen wordt voor gezond verstand. Steden moeten bereikbaar blijven, ondernemers moeten hun werk kunnen doen en bewoners moeten vrij kunnen kiezen hoe zij zich verplaatsen.

Het kartel maakt van Nederland een langzaam rijdend, onleefbaar land. En dat allemaal omdat men de illusie van een risicoloze samenleving nastreeft. Maar vrijheid en risico horen bij elkaar - zonder dat wordt het leven ondragelijk.