Ontploffing in Zoetermeer: hoe normaal is dit nog?

Klinkt bekend? Ja. Te bekend.

Want dit is niet zomaar een incident. Het is het zoveelste in een reeks van ontploffingen die Nederland de afgelopen maanden teisterden. Flatgebouwen, auto’s, voordeuren, shishalounges, cafés, winkels, woningen – allemaal doelwit van bommetjes, zelfgeknutselde explosieven of professioneel geweld.

De vraag is dan niet meer wat er is gebeurd. Die is simpel. Er is iets ontploft. De vraag is: waarom? En wat zegt dit over Nederland anno 2025?

Het patroon is inmiddels helder. Dit soort explosies is zelden zomaar vandalisme. Het zijn waarschuwingsacties, intimidatiepogingen, afrekeningen of vergeldingen. Wie weet gaat het hier weer om drugscriminaliteit, een conflict binnen een bende of een afpersingszaak.

En dat is precies het probleem. Want het zijn geen incidenten meer. Het zijn kenmerken van een onderwereld die niet langer op afstand opereert, maar zich letterlijk in portieken en woonwijken manifesteert.

Nederland is een speelveld geworden voor georganiseerde misdaad. Professioneel, gewelddadig, ongrijpbaar – en blijkbaar brutaal genoeg om explosieven te gebruiken alsof het niets is.

Wat we zien, lijkt verdacht veel op de methoden die we kennen uit landen waar de staat de controle is kwijtgeraakt. Denk aan Italië in de jaren ’80. Denk aan Mexico. Denk aan delen van Zweden, waar explosies en schietpartijen inmiddels bijna wekelijks nieuws zijn. En nu dus ook hier: Zoetermeer, Rotterdam, Amsterdam, Den Haag, Groningen, Arnhem.

Een explosie is geen waarschuwing meer voor de politie – het is een bericht aan de concurrent. Een boodschap naar een schuldenaar. Een seintje binnen de criminele hiërarchie.

Wat opvalt: het zijn niet langer alleen drugsbaronnen of liquidaties aan de top. Dit geweld sijpelt naar beneden, naar de straat, naar jongeren die voor een paar honderd euro klussen oppakken voor de ‘grote jongens’. Jongeren die explosieven rondbrengen, laten ontploffen – vaak zonder exact te weten voor wie ze werken.

Ook nu laat de politie weten “een verdachte te hebben aangehouden” en “onderzoek te doen”. Natuurlijk. Maar de vraag is inmiddels groter dan dit incident.

Is de rechtsstaat nog in staat dit geweld structureel te beteugelen? Of lopen we achter de feiten aan, zoals bij de georganiseerde drugsimport via de Rotterdamse haven? Zoals bij de mokerslagen van de Mocro-maffia, die tot in de rechtbank reikten?

Want als je dit type geweld niet keihard onderdrukt, ontstaat het beeld – en straks de realiteit – dat je dit dus kúnt doen in Nederland. Een bom in een portiek? Ach, één dag in het nieuws en weer door.

De verharding van het criminele landschap is niet los te zien van de bredere migratie- en integratieproblematiek, het falen van politiecapaciteit, het ontbreken van grenscontrole, en de lakse houding van een politiek die liever diversiteit viert dan orde handhaaft.

We horen het te vaak: – “Een ontploffing in een woonwijk.” – “Explosie bij woning, politie doet onderzoek.” – “Verdachte opgepakt na ontploffing.”

Maar wanneer gaan we de conclusies trekken? Dit zijn geen incidenten meer. Dit is symptoom van een dieper probleem. En zolang dat probleem niet bij de wortel wordt aangepakt – met keiharde repressie, grenssluitingen, straffen die afschrikken en een zero tolerance-aanpak – blijft Nederland een speeltuin voor lui die geen enkele angst meer hebben voor onze ‘rechtsstaat’.