Pro-Israëlclub wil demonstratie tegen Palestijnen in Katwijk: hou op met die importwaanzin!

“Kom met ons naar Katwijk om je steun aan Israël én Nederland te laten zien!” — zo klinkt het op X, alsof dit een soort moreel bevrijdingsfeest is.

Maar laten we eerlijk zijn: dit is olie op het vuur. We hebben eerder gezien hoe snel dit ontspoort. Politiegeweld, flessen door de lucht, agenten die worden bekogeld. En nu organiseren we wéér een dubbele demonstratie — in een dorp waar niemand op zit te wachten?

Er is geen oorlog in Katwijk. Geen conflict in Noordwijk. Geen grenspost in Den Haag. En toch slepen activisten van beide kanten ons diep een conflict in dat niet het onze is.

Dat is het probleem. En ik blijf me afvragen: Waarom pikken we dit?

Wat hebben wij ermee te maken of Gaza of Tel Aviv dit of dat doet? Waarom moeten Nederlandse straten permanent worden omgetoverd tot een slagveld van vlaggen, slogans en morele verontwaardiging?

Ik weet het antwoord niet. Maar ik weet wel dat steeds meer gewone mensen het zat zijn.

Laat ik het duidelijk zeggen: ja, de pro-Palestinademonstraties zijn vaak grimmig, antisemitisch en radicaal. Maar deze zogenaamde “vrienden van Israël” doen op zo’n avond als deze precies hetzelfde. Niet de-escaleren, maar juist aanjagen. Vlaggen tegenover vlaggen. Lawaai tegenover lawaai. Verontwaardiging tegenover verontwaardiging.

Dit heeft niets met steun te maken. Dit is confrontatiepolitiek.

En als het escaleert? Dan ligt het ineens weer aan “de ander”.

Als Nederlander wil ik gewoon dit: orde, rust, veiligheid. Geen ME op elke straathoek. Geen importhaat. Geen exportmeningen. Geen buitenlands tribalisme dat zich vastbijt in Nederlandse wijken.

Ik ben het spuugzat om toe te moeten kijken hoe de politiek dit toelaat, hoe burgemeesters dit goedkeuren, en hoe de media erachteraan hollen met de vraag: “Wie heeft er gelijk?”

Het enige juiste antwoord is: geen van beiden hoort hier op straat te zijn.

Waarom is er nooit een demonstratie voor Nederlandse gezinnen die geen woning kunnen krijgen? Waarom geen vlaggen voor de zorgmedewerkers die kapotlopen? Waar is de woede over de veiligheid in onze eigen straten?

Die blijft uit. Want onze publieke ruimte wordt geclaimd door mensen die andermans oorlog als hun levensmissie beschouwen.

En ik zeg: dat moet stoppen.