Terwijl de families van de gijzelaars in Gaza smeken om actie, houdt Benjamin Netanyahu het hoofd koel en de blik op de lange termijn. Zijn weigering om mee te bewegen met de diplomatieke druk rond Donald Trumps bezoek aan het Midden-Oosten wordt door critici als harteloos bestempeld, maar is in werkelijkheid een berekende keuze. Netanyahu’s prioriteit is duidelijk: de veiligheid en toekomst van Israël boven alles. En eerlijk is eerlijk, in een regio vol valkuilen en vijanden is dat precies wat een leider moet doen. Waarom houdt Netanyahu vast aan zijn harde lijn? Allereerst weet hij dat Hamas niet te vertrouwen is. Elke deal met deze terreurgroep is een risico op misleiding. Een wapenstilstand of gevangenenruil kan Hamas de kans geven om te hergroeperen of politiek te scoren, vooral nu Trump in de regio is en de internationale schijnwerpers aanstaan. Netanyahu houdt de regie liever strak in eigen hand, en terecht. Wie gelooft nou echt dat Hamas goede trouw toont?
Dan is er de binnenlandse realiteit. Netanyahu’s coalitie, met partijen als Otzma Yehudit en Religieus Zionisme, staat als een huis achter zijn onbuigzame houding. Toegeven aan druk – zelfs van een bondgenoot als Trump – zou zijn kabinet kunnen doen wankelen. Politieke stabiliteit is cruciaal om Israël door deze crisis te loodsen. En laten we niet vergeten: Trump mag dan een vriend zijn, zijn bezoek draait vooral om zijn eigen imago. Netanyahu weet dat een “Trump-deal” risico’s met zich meebrengt die Israël zich niet kan permitteren – zoals loze beloftes zonder garanties voor veiligheid.
Militair gezien is Netanyahu’s strategie ook logisch. Door de druk op Hamas op te voeren, dwingt hij ze tot betere onderhandelingsposities. Kracht is in deze regio de enige taal die telt. Een zwakke deal nu kan Israël later duur komen te staan. Bovendien speelt zijn erfenis mee: als langstzittende premier wil Netanyahu de geschiedenis in als de man die Israël sterk hield, niet als iemand die zwichtte voor emotionele of buitenlandse druk.
Ja, het is hartverscheurend voor de gijzelaarsfamilies, en niemand betwist hun leed. Maar Netanyahu’s afweging – het nationale belang boven individuele tragedies – is wat hem onderscheidt als leider. Het redden van 100 gijzelaars mag niet leiden tot een verzwakt Israël dat de prijs betaalt voor de 1.200 doden van 7 oktober. Zijn standvastigheid is geen onverschilligheid, maar een schild voor de toekomst van de natie. In een wereld die Israël geen fouten vergeeft, is dat precies wat de Israëlieten nodig hebben.
🚨 Stop de schijnheiligheid – steun DDS
Deze hypocrisie moet aan het licht komen. Bij DDS stellen we de vragen die anderen niet durven. Maar dat kan niet zonder jou.
👉 Steun ons werk met een donatie via BackMe 👉 Of via een bankoverschrijving: NL95RABO0159098327 t.n.v. Liberty Media