Pro-Palestijnse relschoppers intimideren Utrechts stadsbestuur – Dijksma doet aangifte

De burgemeester bleef fysiek ongedeerd, maar spreekt over klappen en fysieke strijd voor het stadhuis. De gemeente doet nu aangifte tegen een aantal relschoppers. Het Openbaar Ministerie is bij het besluit betrokken. Daarmee wordt erkend wat allang duidelijk is: dit was geen demonstratie, dit was intimidatie met politieke motieven.

Het patroon is pijnlijk herkenbaar: linkse activisten verliezen een stemming, en grijpen dan naar intimidatie. De motie – waarin opgeroepen werd tot een gemeentelijke boycot van Israëlische producten en organisaties – kreeg geen meerderheid. In een gezonde democratie betekent dat: stemming verloren, volgende keer beter. Maar niet bij deze activisten. Hun reactie? Lawaai, bezetting, weigeren te vertrekken én het fysiek verhinderen van de burgemeester om haar werk te doen.

En dit zijn dus de mensen die anderen graag wegzetten als “radicaal” of “extreem”? De echte radicalisering komt van hun kant.

Wat er donderdag gebeurde is niets minder dan politiek geweld – bedoeld om het functioneren van het lokale bestuur te ondermijnen wanneer de uitslag van een democratisch proces niet bevalt.

Het wrange is dat het Utrechtse stadsbestuur en partijen als GroenLinks en de PvdA jarenlang ruimte hebben gegeven aan deze types. Demonstreren tegen Israël? Altijd prima. Activisten op het stadhuisplein? Ga gerust je gang. Burgermoties tegen “de zionistische bezetter”? Kom maar door.

Pas als het uit de hand loopt – als de eigen burgemeester belaagd wordt – wordt er ineens geschokt gereageerd.

Maar dit is wat je krijgt als je jarenlang extremisten aanmoedigt, omfloerst, of zelfs aan tafel nodigt. Dan is het een kwestie van tijd voordat de samenleving ontwricht raakt – en uiteindelijk zichzelf niet meer durft te verdedigen tegen georganiseerde intimidatie.

Een open democratie vereist rust, veiligheid en respect voor besluiten. Wat zich nu ontvouwt in Utrecht – en eerder ook al in Amsterdam, Rotterdam en Den Haag – is het tegenovergestelde. Groepen die zich moreel verheven achten over het parlementaire proces, en denken met straatgeweld en morele chantage hun zin te krijgen.

Daar mag geen millimeter ruimte voor zijn. Niet in de raadzaal, niet op straat, en ook niet in beleidsnotities vol “begrip voor emoties”.