Raad van State lapt Dublin-akkoorden aan laars: Veelo slaat alarm

In zijn vlijmscherpe column in De Telegraaf legt Roderick Veelo feilloos bloot waar de schoen wringt. Hij wijst op een recente uitspraak van de Raad van State waarin een Afghaanse asielzoeker níet mag worden teruggestuurd naar België. De reden? De opvang daar zou “ondermaats” zijn. Ja, echt. Een asielzoeker die volgens de Dublin-afspraken in België hoort te blijven, mag vrolijk in Nederland blijven hangen – want hier zijn de voorzieningen blijkbaar comfortabeler.

En dus lapt de Raad van State internationale verdragen aan zijn laars. De consequentie? Honderden, misschien wel duizenden asielzoekers die, eenmaal in België aangekomen, direct doorreizen naar Ter Apel. Terwijl onze opvangcentra al uitpuilen en de rek er allang uit is, gooit de rechter er nog een schepje bovenop.

De vraag is: in wiens belang handelen deze rechters? In dat van Nederland? Of in dat van de linkse elite die grenzen maar achterhaald vindt en ieder ‘mens op drift’ als een verrijking beschouwt? De uitspraak van de Raad van State is geen losstaand incident, maar een symptoom van een breder probleem: rechters die hun eigen morele agenda belangrijker vinden dan democratische besluiten en Europese afspraken.

Maar kritiek daarop? Die moet in de kiem worden gesmoord, aldus de brandbrief. Rechters zijn immers onaantastbaar. Onfeilbaar. Heilig, bijna. Maar zoals Veelo terecht stelt: rechters maken fouten. Regelmatig zelfs. Daarom bestaat hoger beroep. En daarom bestaat – of beter: moet bestaan – het recht op kritiek.

Zonder die kritiek verandert de rechtsstaat in een kartonnen façade, waarin de macht niet meer bij het volk ligt, maar bij een kleine, zelfvoldane juridische elite. Als de toga de waarheid bepaalt, zonder ruimte voor tegenspraak, dan is er geen sprake meer van rechtspraak, maar van ideologie met een hamer.

Kritiek op de rechterlijke macht is geen ondermijning van de rechtsstaat. Het is juist haar zuurstof. Want in een vrije samenleving mogen we vragen stellen. Over wetgeving, over beleid – en ja, ook over uitspraken van rechters. Zeker wanneer die uitspraken haaks staan op gezond verstand, internationale verdragen en het belang van Nederland.

De conclusie is helder: de Raad van State heeft in deze zaak de Dublin-akkoorden genegeerd, Nederland opgezadeld met extra asielzoekers en het vertrouwen van de burger in de rechtsstaat verder uitgehold. Islamolinks probeert critici de mond te snoeren, maar Veelo laat zien waarom dat niet gaat gebeuren.

Rechters zijn geen heiligen. Ze dienen de wet – niet hun eigen geweten of de ideologie van een kleine activistisch ingestelde minderheid. En als ze dat vergeten, dan is het aan ons – burgers, journalisten, politici – om hen daaraan te herinneren. Want zonder kritiek geen democratie, maar een dictatuur van de toga.