Serieverkrachter Amsterdam krijgt slechts vier jaar cel: veel te lichte straf

Wie dit leest, vraagt zich maar één ding af: hoe is het mogelijk dat iemand met zóveel slachtoffers en zóveel misdaden er vanaf komt met een schamele vier jaar cel?

De dader, Hicham A. (goh, wie had dat gedacht?), ging telkens op dezelfde manier te werk. Hij sprak vrouwen aan op openbare plekken zoals stations of supermarkten, vroeg om hun contactgegevens en wist ze te overtuigen om met hem af te spreken. Vaak moesten de slachtoffers ook nog eens voor hem betalen in cafés of bioscopen.

Daarna volgde het moment van terreur: op toiletten dwong hij de vrouwen tot seksuele handelingen. Sommige slachtoffers werden zelfs onder druk gezet om geld naar hem over te maken. Het was een geraffineerde, meedogenloze aanpak, waarbij geen enkel respect voor de slachtoffers bestond.

De rechtbank stelde vast dat de man “geen nee accepteerde” en met “meedogenloze hardnekkigheid het ene na het andere slachtoffer maakte.” Toch leidt dat dus niet tot een passende gevangenisstraf van tientallen jaren, maar slechts tot vier jaar.

Daarmee wordt opnieuw duidelijk hoe losgezongen ons strafrecht is van rechtvaardigheidsgevoel. Hoe kan een serieverkrachter - die meerdere levens kapot heeft gemaakt - over een paar jaar alweer buiten staan?

Een deel van de feiten speelde zich af toen de dader nog minderjarig was. Toch werd hem terecht geen jeugdstrafrecht gegund, omdat zijn misdaden te ernstig waren. Maar de zaak is wel nog behandeld onder de oude wetgeving: verkrachting moest toen aantoonbaar met dwang bewezen worden. Inmiddels is de wet aangepast en kan ook “nee negeren” leiden tot vervolging.

Voor de slachtoffers is dat een wrange constatering: hun verkrachter wordt beoordeeld met verouderde regels en profiteert van een mildere juridische context.

Het vonnis toont opnieuw hoe krom het strafrecht in Nederland functioneert. Slachtoffers hebben hun leven lang littekens: trauma’s, angst, beschadigd vertrouwen. Maar de dader? Die zit vier jaar vast en krijgt behandeling. Daarna kan hij weer de maatschappij in.

Dat voelt niet als recht. Dat ís geen recht. Dit is een klap in het gezicht van de slachtoffers en een signaal aan daders dat zelfs de meest gruwelijke seksuele misdrijven relatief licht bestraft worden.

De samenleving kan niet accepteren dat serieverkrachters wegkomen met dit soort symbolische straffen. Dit gaat niet alleen over individuele slachtoffers, maar ook over het signaal dat de rechtsstaat afgeeft.

Als de politiek het meent met veiligheid en gerechtigheid, moet er een einde komen aan dit soort slappe vonnissen. Seksuele misdrijven horen keihard bestraft te worden, zeker wanneer er sprake is van meerdere slachtoffers en een patroon van roofdiergedrag.