Speeltuin Voorburg heropend na norovirus-uitbraak – ouders blijven bezorgd

Want laten we eerlijk zijn: als je kind ernstig ziek wordt na een middagje spelen, dan wil je weten hoe dat kon. Je wilt weten wat er is misgegaan. En dat is precies waar het wringt: de oorzaak is nog steeds niet duidelijk.

Er wordt gespeculeerd dat het waterspeeltoestel de bron was. Kinderen die in het zand rondom dat toestel speelden, werden opvallend vaak ziek. Maar officieel zegt de gemeente nu: er is niets gevonden. Geen ziekteverwekkers. Geen bewijs. Dus: we gaan weer open. Punt. Maar dat voelt voor veel ouders als een gevalletje: doofpot dicht, zand erover.

Volgens de gemeente is het virus “mogelijk via het waterspeeltoestel verspreid”, maar tegelijkertijd zeggen ze ook: “we weten het niet.” En dat is op z’n minst frustrerend. Want als er geen oorzaak wordt gevonden, kan het zomaar opnieuw gebeuren.

Het norovirus is extreem besmettelijk. Eén besmet kind op school of in een speeltuin is genoeg om een halve wijk ziek te krijgen. En in dit geval waren er minstens 23 kinderen die er ziek van werden – mogelijk meer. Toch wordt de speeltuin gewoon weer opengesteld, alsof er niets aan de hand was.

De GGD stelde wel een onderzoek in, maar vond niks. Waarom? Omdat norovirussen “slecht overleven in de buitenlucht.” Met andere woorden: als je wacht tot alles weg is, vind je ook niets meer. Maar ondertussen weten ouders nog steeds niet of de speelplek van hun kind écht veilig is.

De gemeente geeft aan dat er geen reden is om te denken dat het virus nog aanwezig is. Maar geen bewijs van besmetting is geen bewijs van veiligheid. Het is precies dat soort bestuurlijke vaagtaal die ervoor zorgt dat burgers zich niet meer serieus genomen voelen.

“Het zou ook kunnen dat het virus door kinderen van verschillende scholen is meegebracht,” aldus een woordvoerder. Een soort: tja, kinderen worden nu eenmaal ziek. Maar 23 tegelijk? Na een bezoek aan dezelfde plek? En dan zonder harde conclusie gewoon weer open?

De beslissing om de speeltuin te heropenen voelt haast als het redden van gezicht – in plaats van het werkelijk nemen van verantwoordelijkheid. Ouders die hun kind hier nu weer laten spelen, doen dat niet met een gerust hart.

Speeltuinen horen veilig te zijn. Punt. Als meer dan twintig kinderen tegelijk ziek worden, moet je méér doen dan het zand even aanharken en zeggen dat alles weer in orde is.

De heropening van Opa’s Veldje voelt als een voorbeeld van bestuurlijk gemakzucht, waarbij het vertrouwen van ouders ondergeschikt wordt gemaakt aan imago en snelheid.

En zolang niemand weet wat er écht is misgegaan, blijft dat norovirus – en de angst – gewoon rondspoken.