Verkrachting Beinsdorp: Vrouw in bosjes getrokken, politie zoekt spoedig getuigen – Signalement dader met buitenlands accent

Woensdagavond, rond 18:15 uur, liep een onschuldige vrouw over Het Langepad toen een of andere gluiperd haar aansprak, haar de bosjes introk en haar verkracht. De dader ging er vandoor, het slachtoffer kon de politie bellen, en hopla: helikopter en speurhond ingezet. Maar de kerel? Die is nog vrij als een vogeltje.

De politie, die helden in uniform, deelt braaf een signalement: een man met lichte huidskleur, een lang smal hoofd (alsof dat helpt bij een line-up), zwart haar, gekleed in een zwarte broek en zwarte jas – ideaal voor een avondje onopvallend terroriseren. Oh, en hij spreekt Nederlands met een buitenlands accent. Want in ons multiculturele paradijs is dat natuurlijk geen hint, maar een diversiteitspluspunt. "Misschien is hij gewoon een expat die de weg kwijt is," zou onze minister van Ontwaken zeggen. Nee serieus, de oproep is helder: getuigen, dashcam-beelden, of zelfs een voorbijfietsende buurman met een schuldig geweten? Meld je! Want zonder jou vinden we nooit... eh, meer getuigen.

En dan komt Kim Winklaar op X, met een punt dat zo scherp is dat het de politiehelikopter doorprikt: "Het blijft toch een vreemde gewoonte van de politie, altijd maar op zoek naar getuigen. Kunnen ze niet beter op zoek gaan naar de dader?"

Au, dat doet pijn. Want ja, beste Kim, dat zou logisch zijn. Maar in Clownworld is de dader heilig. Hij zou gekwetst kunnen raken van een klopjacht! Stel je voor: een man met een buitenlands accent die zich plotseling onveilig voelt in zijn eigen... eh, bosjes. Nee, we jagen niet op hem; we wachten tot hij zelf komt bekennen met een excusesbrief en een mandje stroopwafels. Want inclusie, hè? Inclusie voor verkrachters, zolang ze maar een accent hebben dat past bij de diversiteitsquota.

Dit is de waanzin waarin we leven: een vrouw wordt brutaal aangevallen in een 'veilige' buurt, en het enige wat de autoriteiten doen is smeken om ooggetuigen. Geen no-go-zones uitroepen, geen extra patrouilles, geen harde aanpak – nee, gewoon een beleefde 'wilt u alstublieft helpen?'. Ondertussen blijft de dader ronddwalen, misschien al op jacht naar slachtoffer nummer twee. En wij? Wij mogen ons veilig voelen omdat de politie prioriteit geeft aan niet kwetsen. Want trauma voor de dader is erger dan een verkrachting voor een vrouw. Prioriteiten, mensen.