Veteraan Jacob Versluis doorbreekt oorlogspropaganda: “Doden is geen heldendom”

Veteraan Jacob Versluis, 71 jaar, rekent in een indrukwekkend interview met De Andere Krant keihard af met de massale oorlogspropaganda die deze dagen uit alle poriën van de gevestigde macht druipt. En hij weet waar hij over praat: hij was erbij. In Irak. In Joegoslavië. In het bloed en het puin. In de realiteit van oorlog.

En hij zegt wat geen enkele politicus durft te zeggen: oorlog is moord. Punt.

Jacob Versluis diende als militair verpleegkundige in conflictgebieden waar het Westen ‘vredesmissies’ noemde wat in werkelijkheid vernietigingscampagnes waren. Zijn verhaal is niet heroïsch, niet patriottisch, niet ‘voor de vrijheid’. Het is rauw, hartverscheurend en vernietigend voor het narratief van Den Haag.

Hij vertelt over een baby die hij in zijn armen zag sterven van de honger, zonder tranen, zonder stem. Over een Koerdisch meisje verbrand door fosforbommen. Over een moeder in Joegoslavië die haar man kwijtraakte aan haat, geïnjecteerd door westerse propaganda.

En hij vertelt waarom hij de Nederlandse vlag niet meer kan aanzien. Omdat Rutte hem heeft verraden. Omdat oorlog geen eer is, maar een leugen. En omdat lintjes die hij kreeg als ‘dank’ voor zijn offers, niets waard zijn in een wereld die geen moraal meer kent.

Versluis spaart niemand. En terecht. Hij noemt Mark Rutte bij naam als het type man dat mensen de oorlog in jaagt, zónder geweten, zónder verantwoordelijkheid, veilig verscholen achter zijn beveiliging.

Hij kijkt met afschuw naar het spektakel van ministers die oorlog ‘cool’ proberen te maken, monarchen die militaire parafernalia aanprijzen alsof het speelgoed is, en media die de jeugd hersenspoelen met NATO-retoriek en Russische angstporno.

En dan stelt hij de vraag die élke Nederlander zou moeten stellen: Waarom is er geen tegengeluid in de mainstream? Waar is de echte journalistiek gebleven?

Jacob Versluis is vertrokken. Geëmigreerd naar Thailand, omdat hij de corruptie en controle in Nederland niet meer verdraagt. Omdat hij in de EU en de NAVO alleen nog machtsstructuren ziet die onvermijdelijk zullen instorten. Omdat hij zijn vrijheid niet meer vond in het land waarvoor hij ooit alles gaf.

En geef hem eens ongelijk?

Nederland is veranderd in een angstmachine. Een land waarin jonge mensen worden klaargestoomd om weer te ‘vechten voor de vrijheid’ — terwijl ze in werkelijkheid moeten sneuvelen voor de belangen van buitenlandse elites, oliebedrijven en globalistische ambities.

Wie daar nog in trapt, is of naïef — of gehersenspoeld.

De ultieme boodschap van Versluis is glashelder. Doden onder het mom van ‘vrede’ is geen heldendom, maar misleiding. Hij noemt het bij zijn naam: moord. En wie z’n geweten nog niet volledig heeft afgestompt, voelt dat hij gelijk heeft.

Het idee dat jonge mensen vandaag de dag weer met trots een uniform zouden moeten aantrekken om ‘onze vrijheid te verdedigen’ is zo mogelijk nóg absurder dan in de jaren ’90. Want waartegen vechten we dan precies?

Tegen Rusland? Voor Oekraïne? Voor NAVO-bazen en Amerikaanse belangen?

Versluis: “Denk na, jonge mensen. Vraag jezelf af wie je naar het front wil sturen. En waarom.” Het is de oproep van een man die alles heeft gezien — en niet zwijgt.

In een wereld vol marketing, spindokters en politieke toneelstukjes is het verhaal van Jacob Versluis als een mokerslag in je maag. Ongemakkelijk, eerlijk en niet te negeren.

Hij veegde baby’s vol brandwonden op. Hij hield stervende kinderen vast. Hij zag hoe propaganda liefde veranderde in haat.

En nu waarschuwt hij: laat je niet opnieuw misleiden.

De vlag, het volkslied, het leger — het stelt allemaal niets voor als we onze menselijkheid verliezen. Als we onze jongeren opofferen aan de goden van macht, prestige en politieke spelletjes.

Oorlog is geen oplossing. Het is altijd het einde.