Zorgpersoneel massaal belaagd – Nederland verloedert en Den Haag kijkt weg

De realiteit is onontkoombaar: onze ziekenhuizen veranderen in frontlinies, en het kabinet blijft toekijken. Zorgmedewerkers zijn niet meer veilig.

In ziekenhuizen door heel Nederland stijgt het aantal meldingen van verbale én fysieke agressie explosief. Het St. Antonius Ziekenhuis en Isala Zwolle spreken van een verdriedubbeling sinds 2020. En dat zijn alleen de gevallen die gemeld worden. De rest? Wordt verzwegen uit angst, schaamte of gelatenheid.

“Elke dag is er wel iets,” aldus een woordvoerder van een ziekenhuis in Leiden. “Het personeel is murw. Ze zijn de klappen letterlijk zat.”

En dus worden nu gele en rode kaarten uitgedeeld aan patiënten. Noodknoppen geïnstalleerd. Beveiligers opgetrommeld. Politie ingeschakeld. Wat ooit een plek van zorg en veiligheid was, is nu een plek waar artsen hun werk niet meer durven doen.

Laat je niets wijsmaken: dit is geen “frustratie-agressie” meer. Dit is het resultaat van politiek lafheid, linkse do-gooder-ideologie en jarenlange ondermijning van gezag.

– Wachttijden van weken of maanden. – Personeelstekorten door overbelasting. – Gebrek aan handhaving bij agressie. – En een cultuur waarin de patiënt altijd gelijk heeft, zelfs als hij slaat, schreeuwt of spuugt.

En als het personeel aan de bel trekt? Dan komt er een campagne. Een campagne!

"Tel tot elf." – dat is wat VWS verzint tegen ziekenhuisgeweld. Geen wet, geen sanctie, geen extra beveiliging – maar een slogan. Wat een verachtelijk dieptepunt.

Zorgpersoneel is het nieuwste slachtoffer van een samenleving zonder grenzen, zonder normen, zonder respect. Wie mensen jarenlang bijbrengt dat alles draait om “rechten”, en nooit over plichten praat – die kweekt egoïstische, hysterische burgers met het fatsoen van een straatschoffie.

En de gevolgen? – Beveiligers in operatiegangen. – Verpleegkundigen in therapie. – Artsen met angst om weer te beginnen. – Uitval, burn-outs, ontslagen.

En dat allemaal omdat niemand in Den Haag de rug recht houdt.

Geen campagnes. Geen posters. GEEN ‘tel tot elf’. Wat we nodig hebben is:

✅ Verplichte vervolging bij agressie tegen zorgpersoneel

✅ Ziekenhuisverboden bij herhaald geweld

✅ Directe handhaving door politie en justitie

✅ Publieke veroordeling van elk incident – ook door ministers

✅ En bovenal: een cultuur van respect, discipline en grenzen

Artsen zijn geen boksballen. Verpleegkundigen zijn geen schietschijven. En zolang de politiek blijft wegkijken, wordt het alleen maar erger.

Zorg verdient bescherming – en wie daar niet mee om kan gaan, verdient geen toegang. Punt.