Brandstichter bij huis Keir Starmer blijkt... Oekraïner

Waarom? Nu weten we het: de man die is gearresteerd en vervolgd voor deze laffe brandstichting blijkt een Oekraïner te zijn.

En ja hoor: dát verklaart ineens alles.

Volgens de Britse krant Evening Standard is een 29-jarige man uit Oekraïne inmiddels aangeklaagd voor brandstichting met levensgevaarlijke gevolgen. Hij wordt ervan beschuldigd niet alleen brand te hebben gesticht bij de woning van Starmer, maar ook diens auto in lichterlaaie te hebben gezet.

Maar waar bleef de verontwaardiging in de media? Waar bleef de retoriek over “radicalisering”, “veiligheid van politici”, “dreiging voor de democratie”? Die bleef uit. En waarom? Omdat de dader niet paste in het linkse mediakader van “de boze witte nationalist” of “de populistische dreiging”. Nee: het bleek een Oekraïense migrant te zijn.

En daarmee verdween dit explosieve nieuws net zo snel als de rook bij Starmers voordeur.

De afgelopen jaren is er een patroon zichtbaar in westerse media: daden van geweld worden breed uitgemeten – tenzij het profiel van de dader politiek onhandig is. Dan wordt er plots “voorzichtig gerapporteerd”, worden koppen aangepast of verdwijnt het verhaal helemaal van de voorpagina’s. Precies dát zien we nu gebeuren.

Want een Oekraïense man die brand sticht bij een zittend premier? Dat zou vragen oproepen over immigratiebeleid, veiligheidstoetsing, en de risico’s van ongecontroleerde instroom van mensen uit oorlogsgebieden. Vragen die de media liever niet stellen, want dan komt ook het beleid van hun favoriete partijen onder vuur te liggen.

Deze zaak gaat niet alleen over een brandstichting. Het gaat over de moedwillige stilte die erop volgde. Het gaat over de hypocrisie van media die álles uitlichten – behalve wat niet in hun wereldbeeld past.

Als het een Brit van conservatieve huize was geweest, had de BBC dagenlange paniekspecials uitgezonden. Als het iemand was geweest met “foute” politieke sympathieën, hadden we nu al parlementaire vragen, talkshows, en emotionele betogen gezien. Maar een Oekraïner? Oeps. Dan wordt het ineens pijnlijk stil.

Waar anderen zwijgen, spreken wij. Waar anderen spinnen, analyseren wij. DDS blijft de hypocrisie van het kartel, de overheid én de mediamachine blootleggen.