Engels partijkartel stort in: Labour zakt naar vierde plaats, Revolutie in Britse politiek

Het oude partijkartel, dat decennia lang de macht verdeelde tussen de Conservatieven en Labour, stort voor de ogen van de Britten in elkaar. De bevolking heeft genoeg van globalistische praat, open-grenzenbeleid en morele betweterij. Het establishment wordt afgestraft - keihard en verdiend.

De partij die deze politieke revolutie leidt, is Reform UK - de beweging rond Nigel Farage. Jarenlang werd Farage weggehoond door de media, genegeerd door de gevestigde politiek en bespot door het academische kartel. Maar hij hield vol. En nu komt de rekening voor de elite.

Met 32 procent staat Reform UK niet zomaar bovenaan; het is een signaal van nationale opstand. De gewone Britten - de mensen die de Brexit mogelijk maakten - hebben opnieuw hun stem gevonden. Ze zijn klaar met het politiek correcte moeras van Londen, waar de grote partijen meer met zichzelf bezig zijn dan met hun land.

Farage staat symbool voor een groeiend verzet tegen het oude systeem. Een systeem dat beloofde het volk te vertegenwoordigen, maar in werkelijkheid alleen Brussel, migratielobby’s en klimaatactivisten diende.

Labour, ooit de partij van de arbeiders, is veranderd in een speeltuin voor woke-activisten en beleidsmakers die in universiteitszalen denken te weten wat het volk wil. Hun leider Keir Starmer straalt alles uit wat gewone Britten verachten: arrogantie, afstand, en een blind geloof in de EU-mentaliteit.

De Conservatieven zijn nauwelijks beter. Onder jaren van halfzacht bestuur en moreel opportunisme hebben zij het land even hard richting chaos geleid. De massamigratie is doorgedraaid, de economie kraakt, en het vertrouwen in de politiek is volledig verdampt.

De Britten zien nu in dat Labour en de Tories twee kanten zijn van dezelfde medaille: het kartel dat Groot-Brittannië heeft uitgehold.

De tweede plaats voor de Green Party - met 17 procent - is opmerkelijk, maar verklaarbaar. Een deel van de linkse kiezer vlucht simpelweg weg van Labour, uit pure frustratie. De Groenen profiteren van het idee dat ze “anders” zijn, al weten de meeste Britten diep vanbinnen dat dit ook een partij is die de middenklasse wil belasten en het land wil onderwerpen aan klimaatdwang.

Toch illustreert het één ding duidelijk: de politieke verhoudingen zijn volledig opgeschud. Niemand vertrouwt het oude systeem nog. Kiezers zoeken vernieuwing, leiders met ruggengraat, politici die spreken zoals zij denken.

Wat in Engeland gebeurt, is een waarschuwing voor heel Europa. Het partijkartel dat overal in het Westen bestaat - van Den Haag tot Berlijn, van Parijs tot Londen - begint te scheuren. Mensen zijn klaar met technocraten, klimaatfanaten en politieke praatmachines die hun land verkopen voor applaus in Brussel of Davos.

De explosieve groei van Reform UK is niet alleen een Engels verhaal; het is een Europese trend. De gewone burger eist zijn land terug. De elite kan het “populisme” noemen, maar het is gewoon democratie in haar zuiverste vorm: de stem van het volk die zich niet langer laat negeren.

Labour op vier, de Tories op drie - het beeld is historisch. Het partijkartel dat decennialang het politieke toneel beheerste, is definitief aan het afbrokkelen. En dat is goed nieuws.

De Britten laten zien dat verandering wél mogelijk is, dat verzet wérkt. Ze kiezen niet langer voor partijen die hen verachten, maar voor een beweging die durft te zeggen wat zij voelen: genoeg is genoeg.

Het oude Engeland van partijbelangen, morele superioriteit en zelfgenoegzaamheid is aan het verdwijnen. Wat ervoor in de plaats komt, is een nieuw, trots en zelfbewust volk dat eindelijk zijn eigen stem terugvindt.

En dat maakt dit niet alleen een peiling, maar een historisch kantelpunt.

Het kartel wankelt - en dit keer overleeft het niet.