Greta Thunberg op ramkoers: opnieuw deugen met andermans leed

Want terwijl de wereld brandt, de EU uiteenvalt, en het klimaatdebat verzandt in hypocrisie, pakt mevrouw Thunberg doodleuk een bootje richting Gaza. Niet voor een vredesmissie. Niet voor nuance. Maar om – jawel – "de voortdurende genocide" van Israël aan de kaak te stellen.

Een absurde beschuldiging. Een totaal misplaatste actie. Maar hé: het staat goed op Instagram.

Laten we even terugspoelen. Greta begon ooit als klimaatactivist. Een meisje met zorgen, een kartonnen bord en een zogenaamd indrukwekkende blik. Maar de afgelopen jaren is ze veranderd in een wandelende projectie van alle linkse dogma’s ter wereld.

Zodra iets ‘deugen’ schreeuwt, staat Greta op de voorgrond. Of het nu over CO2, kapitalisme, Israël of “koloniaal onrecht” gaat – Greta is erbij. Het maakt niet uit of ze er verstand van heeft. Dat is niet het doel. Het gaat om morele superioriteit. Dat is haar brandstof.

Deze keer reist ze dus af naar Gaza met het ‘Freedom Flotilla’. Een symbolisch clubje dat – zonder een greintje zelfreflectie – het morele gelijk claimt terwijl ze zich doodleuk ophangen aan eenzijdige beschuldigingen, Hamas-narratieven en een extreem-activistische agenda.

En Greta? Die zit op het dek. Met haar kameraadjes. Te deugen.

De actie wordt geleid door Rima Hassan, een Frans-Palestijnse Europarlementariër die met een stalen gezicht stelt dat Israël bezig is met een “genocide.”

En Greta? Die slikt het allemaal. Want ze wil erbij horen. Het is het Grote Linkse Gelijk waar zij zich aan vastklampt – feiten doen er niet toe.

Waar was Greta toen joden in de straten van Europa werden belaagd, bedreigd, mishandeld?

Waar was ze toen Hamas burgers als menselijk schild gebruikte, of toen bekend werd dat hulpgoederen werden geroofd door diezelfde terreurgroep?

Nergens.

Want voor Greta telt maar één ding: het verhaal moet kloppen met haar morele kompas – ook als dat compleet kapot is.

De reis van Greta naar Gaza is een diep triest signaal. Niet alleen vanwege de boodschap, maar vooral vanwege de absurde eenzijdigheid. Ze kiest partij. Zonder nuance. Zonder zelfkritiek. En ze staat symbool voor een generatie activisten die liever poseert dan begrijpt.