Christelijke leiders in Jeruzalem: weigeren te vluchten, blijven bij ouderen en kinderen in Gaza

Hun boodschap is glashelder: de geestelijkheid blijft in Gaza, bij de kinderen, de gehandicapten, de ouderen en de vrouwen. Zij weigeren te vluchten, juist omdat zij weten dat vluchten gelijkstaat aan de dood. Dat getuigt van echte moed – en van het volgen van het Evangelie, dat gebiedt de zwaksten niet in de steek te laten.

De patriarchen herinneren eraan dat de Israëlische regering eerder zei dat “de poorten van de hel” zouden opengaan. Wie vandaag naar Gaza kijkt, ziet dat die woorden werkelijkheid worden. Massale bombardementen. Straten in puin. Burgers die geen kant meer op kunnen.

En te midden van die verwoesting zijn er enclaves waar nog hoop gloort: de Grieks-Orthodoxe compound van Sint Porphyrius, de katholieke compound van de Heilige Familie. Daar vangen priesters, zusters en vrijwilligers honderden mensen op. Ouderen, zieken, kinderen, gehandicapten. Mensen die nergens anders terecht kunnen.

Vluchten naar het zuiden is geen optie, zeggen de patriarchen. Het zou “niets minder dan een doodvonnis” zijn. Daarom blijven zij. Zij kiezen ervoor te sterven aan de zijde van de mensen die hen zijn toevertrouwd, als het moet.

Kardinaal Pizzaballa en zijn collega’s maken gehakt van het idee dat je vrede bereikt door hele bevolkingsgroepen te verplaatsen. “Er kan geen toekomst zijn gebaseerd op gevangenschap, verdrijving of wraak,” schrijven zij.

Ze halen ook paus Leo XIV aan, die enkele dagen geleden benadrukte dat zelfs de kleinste en zwakste volken recht hebben om in hun eigen land te wonen. Niemand kan hen met geweld verbannen.

Dat is de kern van de katholieke sociale leer: menselijke waardigheid en recht op eigen land en identiteit. Daar spreekt geen politiek belang, geen westerse diplomatie, maar het morele kompas van de kerk.

De oproep van de patriarchen legt ook de laffe houding van de internationale gemeenschap bloot. Want hoe vaak horen we in Brussel, Berlijn of Den Haag mooie woorden over mensenrechten en vrede? Maar zodra het om Gaza gaat, is het oorverdovend stil of kiest men automatisch de kant van macht en geweld.

Christelijke leiders in het hart van het conflict smeken de wereld om in te grijpen, maar de politieke elite doet niets. De hypocrisie is misselijkmakend: men preekt inclusie en compassie, maar sluit de ogen voor een humanitaire ramp die zich live voor onze ogen voltrekt.

Te midden van geweld en verwoesting blijft de kerk een toevluchtsoord. Dat is geen abstracte metafoor, maar pure realiteit. In Gaza zijn de kloosters en kerken letterlijk de laatste plekken waar mensen bescherming vinden.

Daarom is het zo belangrijk dat kardinaal Pizzaballa en de patriarchen weigeren te wijken. Hun keuze is een levend getuigenis van geloof en trouw. Zij verkondigen dat vrede nooit kan worden gebouwd op wraak, dat verdrijving nooit rechtvaardig kan zijn, en dat ware kracht ligt in het beschermen van de zwaksten.

De woorden uit het gezamenlijke statement eindigen met Spreuken 12:28:

Dat is de ware boodschap: er is een ander pad. Een pad van rechtvaardigheid, menselijkheid en verzoening. Niet van vergelding, niet van vernietiging.

Het is een boodschap die we in het Westen maar al te vaak vergeten, maar die we juist nu moeten horen – en versterken.