Ongelooflijk medisch schandaal: Oostenrijkse baby’s verwisseld bij geboorte - pas na 35 jaar ontdekt

Een menselijke tragedie van ongekende proporties - en een medische fout die nooit had mogen gebeuren.

De vrouwen, Doris en Jessica, kwamen in 1990 ter wereld in hetzelfde ziekenhuis. Omdat ze te vroeg geboren waren, werden ze in couveuses geplaatst. Daar moet het mis zijn gegaan. De baby’s werden bij het ontslag naar huis verwisseld - zonder dat iemand het doorhad.

Beide meisjes groeiden op in totaal verschillende gezinnen, in de overtuiging dat ze thuishoorden waar ze waren. Niemand vermoedde iets… tot meer dan drie decennia later.

Doris ontdekte op haar 22e dat er iets niet klopte. Bij het doneren van bloed bleek haar bloedgroep onmogelijk te passen bij die van haar ouders. Ze trok aan de bel bij het ziekenhuis in Graz, dat destijds een intern onderzoek instelde. Maar ondanks een publieke oproep in 2016 kwam er geen doorbraak.

Totdat vorig jaar de tweede vrouw, Jessica, tijdens haar zwangerschap precies hetzelfde ontdekte. Ook haar bloedgroep paste niet bij die van haar ouders. Toen ze hoorde over de onopgeloste zaak van de verwisselde baby’s, nam ze contact op met Doris. Een DNA-test gaf vervolgens het verpletterende bewijs: ze waren inderdaad in elkaars gezin terechtgekomen.

Stel je het eens voor. Je bent 35, hebt een familie, een geschiedenis, een identiteit. En dan blijkt dat je leven feitelijk op een fout van een ziekenhuisafdeling is gebouwd. Dat de mensen die jou grootbrachten niet je biologische ouders zijn, en dat ergens anders jouw “echte” ouders jarenlang hebben gedacht dat jíj hun kind was.

Het is een scenario uit een film - maar voor deze twee vrouwen en hun gezinnen is het keiharde realiteit. De emotionele chaos, de vragen, het gevoel van verraad en verlies… het is nauwelijks te bevatten.

Hoe kun je in vredesnaam omgaan met zo’n waarheid?

De fout gebeurde in een tijd waarin veel ziekenhuizen nog geen digitale patiëntregistratie of automatische polsbandjes gebruikten. Identificatie gebeurde handmatig - met kaartjes en aantekeningen. Een simpele vergissing kon dus letterlijk levens verwoesten.

Toch is het onbegrijpelijk dat er zó weinig controle was bij de overdracht van baby’s. Geen dubbele check, geen ouderherkenning, geen extra toezicht. Het is medisch en moreel onverklaarbaar dat zo’n cruciaal moment - het teruggeven van een kind aan zijn ouders - zo achteloos werd behandeld.

Wat nog schrijnender is: het ziekenhuis lijkt jarenlang geen volledige verantwoordelijkheid te hebben genomen. Pas toen de vrouwen zelf onderzoek deden, kwam de waarheid boven tafel. Niet dankzij het systeem, maar ondanks het systeem.

Volgens Oostenrijkse media hebben de twee vrouwen inmiddels contact met hun biologische ouders. Het is een ontmoeting vol gemengde emoties: blijdschap om elkaar eindelijk te vinden, maar ook verdriet om alles wat verloren ging.

Want wat herstel je nog, na 35 jaar? Er zijn levens gebouwd, herinneringen gevormd, ouders die kinderen verloren zonder het te weten. Het is een verhaal zonder echte winnaars - alleen mensen die moeten leren leven met wat het lot (en de nalatigheid van een ziekenhuis) hen heeft aangedaan.

Deze tragedie uit Oostenrijk laat zien wat er gebeurt wanneer zorgsystemen hun menselijkheid verliezen. Een ziekenhuis hoort een plaats te zijn van veiligheid, vertrouwen en nauwkeurigheid. Maar hier veranderde het in een plek waar levens werden verwisseld alsof het dossiers waren.

Dat dit pas na 35 jaar aan het licht kwam, is een schande. En het is een waarschuwing voor alle moderne zorgstelsels: techniek mag foutloos lijken, maar alleen menselijke zorgvuldigheid voorkomt dat zulke drama’s zich herhalen.