Paniek in Caracas: Dictator Maduro jankt over 'kolonialisme' nu Trump de narcostaat op slot gooit!

Het is lachwekkend, als de situatie niet zo ernstig was. Trump heeft zaterdag de daad bij het woord gevoegd. Geen slappe sancties die niemand voelt, maar een totale blokkade van het luchtruim. De boodschap is helder: het feest voor de kartels is voorbij. En dat de regering in Venezuela daar "fel" op reageert, bewijst precies dat Trump de juiste snaar heeft geraakt. Als je de drugsroutes afsnijdt, begint de hond te blaffen.

Laten we de reactie van Venezuela eens onder de loep nemen. Ze beweren dat de VS laat zien dat het "koloniale pretenties" heeft in Latijns-Amerika. De regering eist dat het Venezolaanse luchtruim "wordt gerespecteerd". Pardon? Respect? Sinds wanneer verdient een narcostaat respect? Een land dat miljoenen van zijn eigen inwoners de grens over jaagt door wanbeleid en onderdrukking, en dat samenwerkt met de gevaarlijkste criminele organisaties ter wereld, heeft elk recht op respect verspeeld.

De term "koloniaal" is een hondenfluitje voor de linkse wereldpers. Maduro hoopt dat de woke-media in Europa en de VS medelijden met hem krijgen. "Kijk eens, de grote boze imperialist Trump pest ons." Trap er niet in. Dit heeft niets met kolonialisme te maken. Dit heeft te maken met nationale veiligheid. Trump beschermt de Amerikaanse grens tegen de instroom van drugs en illegalen. Dat is geen kolonialisme, dat is leiderschap.

De NOS merkt op dat Trump "geen details gaf over hoe de VS sluiting van het luchtruim wil afdwingen". Dat klopt, en dat is precies de kracht van zijn strategie. Trump is onvoorspelbaar. Hij kondigt het aan, en laat de tegenstander zweten over de uitvoering. Maar we weten dat er vliegdekschepen in de regio zijn. We weten dat er gevechtsvliegtuigen klaarstaan. Iedere piloot die nu nog denkt even snel een lading wit poeder vanuit Venezuela naar het noorden te vliegen, speelt Russische roulette met een F-35.

Maduro weet dit ook. Hij weet dat zijn luchtmacht geen partij is voor de Amerikaanse overmacht. Zijn enige wapen is retoriek. Hij kan schreeuwen over soevereiniteit en internationale wetten, maar in de echte wereld geldt het recht van de sterkste. En op dit moment is dat Donald Trump.

Jarenlang heeft het Westen weggekeken. Onder Obama en Biden kon Venezuela uitgroeien tot een kankergezwel op het continent. Er werd 'gepraat', er werden 'zorgen geuit', maar er gebeurde niets. Die tijd is voorbij. Trump begrijpt dat je met socialisten en criminelen niet kunt polderen. Je moet ze afknijpen. Door het luchtruim te sluiten, raakt hij het regime waar het pijn doet: in de portemonnee. Zonder de inkomsten uit de illegale handel stort het kaartenhuis van Maduro in elkaar.

De "felle reactie" uit Venezuela is in werkelijkheid een kreet van wanhoop. Ze zien de bui hangen. Trump is terug, en hij meent het. Het "respect" waar ze om vragen, zullen ze niet krijgen. Wat ze wél kunnen verwachten, is totale isolatie totdat de democratie en de rechtsstaat in Venezuela zijn hersteld. Maduro kan gillen wat hij wil over kolonialisme, maar zijn dagen zijn geteld. De sheriff is terug in de stad, en hij heeft de stadspoorten gesloten.