Pro-Russische ex-politicus in Madrid geëxecuteerd: hoe ver gaat het Zelensky-regime?

Zijn naam: Andriy Portnov, 51 jaar, voormalig topadviseur van president Yanukovitsj en uitgesproken pro-Russisch. Een man die sinds de val van de Oekraïense regering in 2014 werd verguisd door het nieuwe bewind, en die op sanctielijsten stond in zowel de EU als de VS. Zijn politieke opvattingen mochten dan omstreden zijn, zijn executie op straat in Europa is ronduit afgrijselijk.

Maar het meest verontrustende? Het oorverdovende zwijgen van de media en de politiek.

Als dit een Russische aanslag op een westerse dissident was geweest, zou de wereld in brand staan. Kranten zouden volstaan met “onacceptabele Russische terreur in Europa,” talkshows zouden overuren draaien, Kamerleden zouden spoeddebatten eisen. Maar nu? Niets. Een enkel berichtje bij de Telegraaf. De NOS? Stil. De EU? Wegkijkend. Den Haag? Zwijgt.

Waarom? Omdat deze moord niet past in het gewenste narratief. Want deze executie suggereert iets gruwelijks: dat het Zelensky-regime en/of Oekraïense geheime diensten niet schromen om tegenstanders fysiek uit te schakelen — ook buitenlands grondgebied.

Portnov is niet de eerste. Sinds het uitbreken van de oorlog zijn meerdere pro-Russische of ‘niet-loyale’ Oekraïners in het buitenland onder verdachte omstandigheden om het leven gekomen. Vooral in Spanje, waar veel expats uit beide kampen wonen. Toeval? Of wordt hier, in Europa, een smerige schaduwoorlog uitgevochten waarvan wij — gewone burgers — geen weet mogen hebben?

En het wordt nog huiveringwekkender als je bedenkt: deze man werd vermoord terwijl hij zijn kinderen naar school bracht. Dit is geen spontane ruzie, geen incident uit de onderwereld. Dit is een doelgerichte liquidatie. Een signaal. Een boodschap.

Sinds 2022 overspoelen westerse media ons met het beeld van Oekraïne als ‘dappere democratie’ die vecht tegen Russische onderdrukking. Maar wie verder kijkt, ziet een andere realiteit: oppositiepartijen verboden. Kritische media gesloten. Priesters vervolgd. Tegenstanders opgesloten — of erger.

En nu dus: executies op Europees grondgebied. Hoe lang gaan we dit nog tolereren onder het mom van “solidariteit”? Hoe lang blijft men wegkijken, omdat men eenmaal miljarden aan wapens en steun heeft overgemaakt?

Geen spoeddebat in de Kamer. Geen scherpe vragen aan de NAVO. Geen sancties, geen diplomatieke druk. Want als het Oekraïne is die over de schreef gaat, dan lijkt ineens alles toegestaan. De hypocrisie is adembenemend. En dodelijk.

Wat zegt het over onze Europese waarden als we dit willens en wetens negeren? Als we ons geld en onze wapens blijven sturen naar een regime dat klaarblijkelijk dissidenten uit de weg ruimt — op scholen, in woonwijken, in onze steden?

Deze moord moet een keerpunt zijn. De EU en Nederland kunnen niet blijven doen alsof Oekraïne een toonbeeld van democratie is, terwijl dissidenten worden afgeknald op straat. De steun aan Oekraïne moet aan strikte voorwaarden worden gebonden — inclusief mensenrechten, persvrijheid en bescherming van politieke tegenstanders.

En wij als burgers? Wij moeten de druk opvoeren. Wij moeten deze verhalen blijven delen. Wij mogen niet toestaan dat dit stilzwijgend in de vergetelheid verdwijnt.

Want waar zij zwijgen, spreken wij. Zonder angst. Zonder censuur. Zoals het hoort.