Sánchez zegt wat anderen niet durven: 5% is waanzin

Geen 5% van het bbp naar defensie. Geen meedoen aan een nieuwe wapenwedloop onder leiding van Trump. Geen knieval voor Mark Rutte’s oorlogseconomie.

En wat is de reactie van NAVO en Nederland? Paniek, druk, diplomatieke sneren. Want Sánchez prikt dwars door de façade van “eenheid” heen – en toont dat gezond verstand en realisme nog bestaan in een wereld die door angst wordt geregeerd.

Waar andere landen slaafs achter Washington en Brussel aanlopen, stelt Spanje de kernvraag: waarom zouden we onze verzorgingsstaat opofferen voor een defensiedoel dat is gebaseerd op angst en politiek theater?

Sánchez zegt het glashelder in zijn brief: 5 procent betekent hogere belastingen voor de middenklasse, bezuinigingen op zorg, onderwijs en klimaat – in ruil voor raketten, munitievoorraden en bunkers.

Rutte noemt dat “verantwoordelijkheid”. Maar voor wie? Voor Amerikaanse druk? Voor de NAVO-lobby? Of voor zijn eigen CV als NAVO-chef?

Sánchez zegt: “Wij doen daar niet aan mee.” En daar kunnen anderen nog wat van leren.

De NAVO-top in Den Haag moet het kroonstuk worden van Rutte’s diplomatieke loopbaan. Geen incidenten. Geen Trump-rel. Geen tegenstand. Een mooi ondertekend slotdocument.

Maar dan komt die bom uit Madrid. En ineens is het “31 tegen 1.” Spanje wordt behandeld als dwarsligger. Maar in werkelijkheid is het land juist de laatste stem van rede in een zee van hysterie.

Wat Sánchez doet, is de NAVO confronteren met haar eigen hypocrisie. Europa wil vrede, maar investeert als nooit tevoren in oorlog. Burgers kreunen onder inflatie, maar hun regeringen beloven miljarden aan tanks en vliegtuigen. Waar is de balans?

Critici wijzen erop dat Spanje ook de 2%-doelstelling uit 2014 niet haalt. Dat klopt. Maar misschien moeten we niet Spanje aanklagen, maar juist onszelf afvragen: wat voor organisatie is de NAVO geworden als je alleen mag meedoen als je meedoet met wapenfetisjisme?

Waarom kunnen we als bondgenoten geen alternatieve visies hebben op veiligheid? Waarom mag je geen andere prioriteiten stellen dan puur militaire kracht?

Sánchez speelt geen spelletje. Hij kiest een lijn, maakt die publiek, en staat daarvoor. Terwijl anderen draaien, beloven en later niet leveren, zegt hij: wij tekenen niet voor iets wat we niet gaan doen.

Ja, Pedro Sánchez heeft zijn politieke problemen. En ja, zijn regering wankelt. Maar op het internationale toneel doet hij nu iets dat zeldzaam is: hij zegt nee, waar anderen buigen. Hij kiest voor principes boven politieke gemakzucht. Voor burgers boven budgetten. Voor autonomie boven NAVO-dwang.

Dat mag dan in Brussel en Washington gezien worden als “problematisch”. Maar voor iedereen die écht gelooft in natiestaten, democratie en politieke moed, is het een teken van hoop.

In een tijd waarin leiders liever tekenen dan nadenken, kiest Spanje voor soevereiniteit. En dat is precies wat Europa nodig heeft.