Schokkend: Moslims treiteren kerstboomviering – Tommy Robinson en Harm Beertema woedend

Niet agressief, niet gewelddadig, maar wél doelbewust. Symbolisch.\

Robinsons commentaar: “Muslims deliberately disrupting Christians enjoying a Christmas tree. Everywhere they go they take freedoms. Whilst playing the victim.”

Oud-PVV-Kamerlid Harm Beertema reageerde daar met slechts één woord op: “Submission. Onderwerping.”

Dat woord blijft hangen.

Het gaat niet om dat ene kerstboompje. Niet om een lokaal incident. Niet eens om de jongeren zelf. Het gaat om de symboliek: het verstoren van een cultureel ritueel — niet omdat je er niets om geeft, maar omdat je wilt laten zíen dat jij er níet aan meedoet. Dat jíj er boven staat.

Niet participeren, maar provoceren.

Het is geen verzet tegen commercie, geen protest tegen politieke macht, geen puberaal grapje. Het is anti-cultureel. Anti-symbolisch. Een signaal: “Dit is niet van ons — en straks misschien niet meer van jullie.”

Wat het filmpje vooral laat zien: er wordt niets gezegd, en toch is de boodschap glashelder. Geen slogans, geen gebaren, geen geweld. Alleen gedrag. En gedrag kan soms luider spreken dan taal.

Het gaat om sociale dominantie. Om het testen van grenzen. Om kijken of de omgeving reageert — of buigt.

Want wát gebeurt er? De omstanders lachen ongemakkelijk. Sommigen kijken weg. Niemand spreekt de groep aan. Het is precies dat ongemak, precies die passiviteit, die het beeld zo confronterend maakt.

Natuurlijk, niet elk incident is onderdeel van een cultuurstrijd. Natuurlijk, niet iedere jongere met een islamitische achtergrond is een provocateur. Dat is helder.

Maar — en dat is de kern — sommige symbolische daden zijn niet willekeurig. Ze zijn gericht. Ze zijn bewust. En ze zijn bedoeld om iets te laten zien: “Wij doen hier niet aan mee — sterker nog, wij dagen het uit.”

Dat is geen kwestie van religie, maar van houding.

En die houding verdient debat.

Integratie mislukt niet omdat culturen verschillend zijn. Verschil is geen probleem. Wederzijdse afwijzing wél. Als één groep niet alleen weigert deel te nemen, maar actief wil provoceren, ondermijnt dat de basis van samenleven: wederzijds respect.

Want wie niet samen viert, kan toch samen leven. Maar wie besluit om andermans tradities opzettelijk te verstoren, verlaat dat terrein.

Niet omdat het schokkend is. Niet omdat het uniek is. Maar omdat het herkenbaar is.

Het illustreert iets dat in vele Europese steden voelbaar is: een groeiend ongemak, een stille verschuiving, een ontwijkende reflex om het er niet over te hebben — terwijl iedereen het ziet.

En dat is precies waarom Beertema’s ene woord — Onderwerping — zoveel mensen raakt. Niet omdat het overdreven is, maar omdat het iets benoemt waar velen geen woorden meer voor hebben.

Het filmpje toont geen geweld. Geen agressie. Geen duidelijke vijand. Maar wel een cultuurtest. Een dominantieproef. Een symbolisch statement.

Niet met slogans, maar met gedrag.

De vraag is niet wat die jongeren wilden zeggen. De vraag is wat wij ermee willen dóen.

Want als we zelfs niet meer durven benoemen wat we zien, dan is de échte discussie al voorbij voordat die begonnen is.