Schokkende cijfers VS: 89% Somalische gezinnen met kinderen in Minnesota op uitkering – belastingbetalers betalen de prijs

Het verhaal begint in de jaren ’90. Terwijl Somalië implodeerde door burgeroorlog, besloot de internationale gemeenschap duizenden vluchtelingen in Minnesota te huisvesten. Niet in Californië, niet in New York, maar in de koude Midwest. Reden: Minnesota stond bekend als ‘gastvrij’, met laagbetaalde banen in vleesfabrieken, taxiwerk en de hotelindustrie. Martisoor – gastvrijheid – werd het toverwoord.

Maar de realiteit sloeg snel terug. Veel Somaliërs arriveerden zonder taalvaardigheid, zonder opleiding, zonder netwerk en vaak met grote gezinnen. Integratie werd geen traject, maar een fata morgana. Het welzijnssysteem schoof naar voren als financiële reddingsboei: food stamps, Medicaid, cash assistance.

En nu, jaren later, presenteert CIS de harde cijfers, gebaseerd op recente ACS-data:

Minnesota is inmiddels het nationale toonbeeld van een perverse prikkelstructuur: een systeem dat afhankelijkheid kweekt in plaats van zelfstandigheid.

De oorzaken liggen open en bloot. Een enorme culturele kloof, lage scholingsgraad, taalproblemen en een gemeenschap die zich concentreert in enclaves zoals Cedar-Riverside in Minneapolis. Daar is een parallelle samenleving ontstaan, compleet met eigen winkels, eigen regels en een eigen sociaal-economisch ecosysteem.

En dan is er nog de fraude. Niet incidenteel, maar structureel. De afgelopen jaren doken schandalen op waarin miljoenen dollars aan kinderopvang- en Medicaid-gelden werden verduisterd via spookbedrijven geleid door Somalische “ondernemers". Zelfs onder toezicht van de linkse gouverneur Tim Walz slibde het systeem dicht met corruptie, witwaspraktijken en oninbare subsidies. Trump vatte het bondig samen: “Minnesota is een hub van frauduleuze geldstromen geworden.”

Somaliërs vormen slechts 1,5 procent van de bevolking van Minnesota, maar bijna 12 procent van alle armen. Dat vertaalt zich naar miljarden aan belastinggeld. En de middenklasse? Die mag de broeksriem aanhalen. Extra shifts, overuren, dubbele diensten. Want iemand moet de rekening betalen.

Op sociale media giert de frustratie door de tweets:

"Werk gewoon meer. Jullie Somalische ‘overheersers’ hebben uitgelegd dat hun cultuur superieur is aan de smerige Amerikaanse cultuur. Wees dankbaar. Wees gastvrij. Niet zo islamofoob doen."

Het sarcasme verhult nauwelijks de woede.

Met Ilhan Omar als boegbeeld in het Congres groeit het gevoel dat de oorspronkelijke inwoners van Minnesota in de steek zijn gelaten. Een trucker uit St. Paul verwoordt het zo:

"We wilden helpen. Maar nu betalen we voor hun superioriteit? Genoeg is genoeg."

De cijfers komen niet uit de lucht vallen. Ze zijn het gevolg van jarenlang beleid waarin immigratie werd benaderd als een moreel project, niet als een economisch of sociaal realistisch vraagstuk. Geen harde eisen aan integratie, geen limieten, geen consequenties. Wat je krijgt, is Minnesota: een staat die kreunt onder de last, terwijl het politiek incorrect werd om daar iets van te zeggen.

De boodschap van het rapport is kristalhelder: Stop het importeren van afhankelijkheid. Doorbreek de magnetische werking van het welzijnssysteem. Pak fraude aan met een ijzeren vuist. Doet de VS dat niet, dan is Minnesota slechts een voorproefje van wat het hele land te wachten staat.