Spanje eist 25 jaar cel tegen ouders die eigen kinderen martelden uit corona-angst

Deze zaak laat opnieuw zien wat er gebeurt als mensen doorschieten in angst en paranoia – en kinderen daar het slachtoffer van worden.

De feiten liegen er niet om. Een Duitse vader (53) en zijn Duits-Amerikaanse vrouw (48) worden verdacht van onwettige vrijheidsberoving, geestelijke mishandeling en ernstige verwaarlozing van hun eigen kinderen: een 10-jarige jongen en een tweeling van 8 jaar. Ze werden in het voorjaar van 2025 ontdekt – opgesloten, vuil, verwaarloosd. Geen onderwijs, geen frisse lucht, geen contact met de buitenwereld.

De kinderen droegen luiers – op acht- en tienjarige leeftijd – en sliepen in veel te kleine babybedjes. Het huis was één grote bende, vol gebruikte luiers en vieze kussens. Zelfs de tuin mochten ze niet in. Alsof ze criminelen waren, in plaats van onschuldige kinderen.

Het “motief”? De ouders zouden naar verluidt panisch zijn geweest voor coronabesmetting. En dus moesten de kinderen permanent mondkapjes dragen. Maar laten we eerlijk zijn: dit heeft niets met gezondheid te maken. Dit is regelrechte kindermishandeling vermomd als overbescherming.

Als corona leidt tot zulke praktijken, dan moeten we als samenleving terugkijken op de afgelopen jaren met veel meer kritische afstand. Wat hebben we in hemelsnaam aangericht – en gerechtvaardigd?

De ouders waren zó geobsedeerd door controle en isolatie dat niemand iets wist. Pas nadat een alerte buurvrouw kinderstemmen hoorde – iets dat ze jarenlang níet had gehoord – werd de zaak ontdekt. De vader kwam af en toe buiten, maar over de kinderen had niemand ooit iets gezien of gehoord.

De Spaanse justitie wil nu stevig ingrijpen. De eis: 25 jaar en 4 maanden cel per ouder. Daarnaast een schadevergoeding van 15.000 euro per kind én het definitief intrekken van het ouderlijk gezag. Een terechte stap, want mensen die kinderen op deze manier behandelen, mogen nooit meer verantwoordelijk zijn voor hun welzijn.

De kinderen zijn inmiddels opgevangen door de Spaanse overheid. Er wordt gezocht naar familieleden, maar veel is nog onduidelijk. De schade is in elk geval immens – fysiek, geestelijk én sociaal. De kans op herstel is onzeker.

Deze zaak is geen incident. Het is het gevolg van doorgeslagen angst, geïsoleerd denken en totale machtscontrole binnen vier muren. We moeten erkennen dat de coronajaren – met hun massapsychose, lockdowns en obsessieve hygiëne – een voedingsbodem zijn geweest voor dit soort wanpraktijken.

Er moet een eerlijk en open gesprek komen over de effecten van massale angstcampagnes. Niet alleen over wat regeringen deden, maar ook wat burgers ermee deden. Want kinderen zijn geen bezit. Ze zijn mensen – en hun rechten moeten beschermd worden.