Nienke Wijnhoven laat zich horen: ‘Dit doet pijn, maar ik blijf staan’

Rietbergen wordt definitief niet vervolgd voor verkrachting, ondanks de beschuldigingen van Wijnhoven en de uitgebreide media-aandacht voor de zaak. “Het doet pijn,” schrijft ze op Instagram. “Niet omdat ik mijn waarheid kwijt ben. Niet omdat het OM me niet geloofde – want dat deden ze wel. Maar omdat het hoofdstuk juridisch gesloten is, terwijl de pijn nog open ligt.”

De woorden van Wijnhoven komen recht uit het hart – rauw, kwetsbaar, maar glashelder. Ze legt uit dat ze haar verhaal deelde niet uit boosheid of drang naar aandacht, maar omdat ze gelooft dat het spreken over misstanden noodzakelijk is om verandering in gang te zetten.

“Het heeft me geraakt, gevormd en soms gebroken,” schrijft ze over alles wat volgde na haar aangifte. “Toch ben ik blijven staan. Voor mezelf, voor mijn dochter. Omdat sommige dingen niet stil mogen blijven.”

De zangeres zegt dat de juridische strijd nu ten einde is. Ze hoeft niemand meer te overtuigen, stelt ze. “Die strijd is gestreden.” Wat resteert, is de persoonlijke verwerking – en het vertrouwen dat haar stem wél iets heeft losgemaakt.

Waar talloze andere vrouwen zich na de uitzending van BOOS meldden, bleef het in juridische zin stil. Geen aangiftes, geen procedures. Alleen Wijnhoven zette door – met alle gevolgen van dien. Online bagger, wantrouwen, publieke druk. Maar ze hield vol.

En dat is op zichzelf al opmerkelijk en bewonderenswaardig. In een zaak waar machtsstructuren, media-invloed en reputaties op het spel stonden, koos zij voor de meest weerbarstige route: de gang naar de rechter.

Dat die route eindigde zonder vervolging, zegt juridisch misschien iets. Maar maatschappelijk is het duidelijk: de steun voor haar verhaal is groot.

Wijnhoven eindigt haar bericht met een krachtige boodschap:

In een samenleving die steeds vaker kiest voor de veilige weg, voor wegkijken, voor ‘doof en blind’ om reputaties te redden, is haar openheid een kracht. Of je nu vindt dat de rechter juist handelde of niet – dat iemand als Nienke Wijnhoven überhaupt opstond, is een krachtig teken van moed.

Het hof heeft beslist: Rietbergen wordt niet vervolgd. Daarmee is de juridische procedure klaar, maar de maatschappelijke spiegel blijft recht overeind staan. Wat is er misgegaan? Wie durfde er niet te spreken? Hoe lang heeft het systeem deze misstanden gefaciliteerd?

Vragen die niet verdwijnen, ook al zijn de toga’s opgeborgen. En dus is het aan ons – als samenleving, als media, als politiek – om die vragen te blijven stellen.

Want wie écht wil dat het nooit meer gebeurt, moet luisteren. Ook als het pijn doet. Misschien juist dan.