Schande: commissie dumpte Anouk en stuurde falende Claude naar Songfestival

Wat een schandaal. Wat een klap in het gezicht van muzikaal Nederland.

Tijdens haar bezoek aan Vandaag Inside maakte Anouk korte metten met het gerucht dat zij geweigerd zou hebben een auditie te doen voor het Songfestival. Ze vertelde openlijk dat ze zelfs speciaal was teruggekomen uit het buitenland om met de commissie te praten. Ze bood aan om auditie te doen op een andere dag, maar die mogelijkheid werd simpelweg genegeerd.

Wat blijkt? Er is gewoon een spelletje gespeeld. Niet op basis van kwaliteit, niet op basis van eerlijke selectie, maar op basis van achterkamertjespolitiek en vriendjesgedrag. En wie zijn de grote winnaars van die poppenkast? De zogenaamde commissieleden die zich opwerpen als muziekdeskundigen, maar ondertussen Nederland opzadelen met een optreden dat nu al de spot van Europa op ons vestigt.

Want de keuze van diezelfde commissie? Claude, een jongen die bij de repetities zo schrijnend vals zingt dat je je afvraagt of we niet per ongeluk zijn bijrijder hebben gestuurd in plaats van een zanger. Op sociale media, bij insiders én bij gewone kijkers klinkt de paniek al luid en duidelijk: dit wordt een afgang van historische proporties.

En dat allemaal terwijl we Anouk hadden kunnen sturen — de vrouw die Nederland in 2013 nog uit het Songfestival-slop trok met een bloedmooi optreden. Maar nee, echte klasse werd ingeruild voor politiek correcte middelmatigheid.

Wie zijn de mensen die deze wanvertoning hebben veroorzaakt? De commissieleden blijven veilig uit beeld, AVROTROS geeft "geen commentaar", en niemand neemt verantwoordelijkheid voor deze complete afgang.

Er is geen enkele transparantie over hoe deze keuze tot stand is gekomen. Geen uitleg waarom een bewezen artiest als Anouk zomaar terzijde werd geschoven. Geen rekenschap over waarom Nederland nu met een kandidaat opgezadeld zit die zelfs vóór het begin van de halve finale al wereldwijd wordt uitgelachen.

Dit is wat er gebeurt als je een commissie aanstelt die meer bezig is met imago dan met kwaliteit, meer met politiek correct zijn dan met winnen.

Wat resteert is een diepe, bittere teleurstelling bij duizenden Nederlanders die hoopten dat we ons na het jaar van Mia Nicolai en Dion Cooper (ook al een drama) eindelijk zouden herpakken.

Maar nee. Dankzij deze onkunde en arrogantie zitten we opnieuw opgescheept met paniek, gêne en vals gezang. En dat allemaal omdat echte kwaliteit, echte ervaring en echte muzikaliteit het moesten afleggen tegen de dictatuur van middelmaat en achterkamertjes.