Trump overweegt gratie voor P. Diddy – slimme zet richting zwarte kiezers?

Waarom zou Trump, die zich altijd profileerde als ‘law & order’-president, uitgerekend een rijke showbizzmiljonair als P. Diddy willen helpen?

Het antwoord is simpel: strategie. Politieke strategie.

In 2020 verloor Trump de verkiezingen mede door het ontbreken van voldoende steun in de zwarte gemeenschap. Maar sindsdien is er een duidelijke verschuiving zichtbaar. Steeds meer Afro-Amerikanen keren zich af van het establishment en van de Democratische Partij die hen decennialang alleen tijdens verkiezingstijd opzoekt.

Trump ruikt zijn kans. En gratie verlenen aan een bekende zwarte beroemdheid – hoe controversieel ook – is een symbolische handreiking die kiezers niet ontgaat. Niet de elite. Niet de linkse media. Maar de straat. De mensen die zich al jaren verraden voelen door een systeem dat hen uitknijpt, criminaliseert en negeert.

Dat Trump en Diddy elkaar kennen uit de jaren ’90 is geen geheim. Maar hun band is ook jarenlang ijzig geweest. Diddy steunde Joe Biden, viel Trump openlijk aan, en positioneerde zich als moreel tegengewicht. En nu dus: mogelijk gratie van de man die hij verachtte. Een vernedering? Of een slimme ruil?

Volgens rechtbankverslaggever Saskia Belleman is het mogelijk een “tactische afleiding” van de media-aandacht rondom Trump’s vermeende banden met Epstein. En ja, de timing is opvallend. Terwijl de pers zich stort op oude verhalen, verschuift het Witte Huis de blikrichting: van verdachte omgang naar vergevingsgezind staatsman.

Maar die analyse gaat voorbij aan het diepere politieke spel dat hier gespeeld wordt: Trump herbouwt zijn coalitie – van onderaf.

En laten we eerlijk zijn: Trump is lang niet de eerste president die gratie verleent aan iemand met wie hij persoonlijke banden heeft. In 2024 gaf Joe Biden zijn zoon Hunter gratie, vlak nadat hij werd veroordeeld voor illegaal wapenbezit. Niet vanwege juridische twijfel, maar omdat “hij mijn zoon is”.

De dubbele standaard is overduidelijk. Als Biden het doet voor zijn familie, waarom zou Trump het dan niet doen voor een vriend die miljoenen Afro-Amerikanen vertegenwoordigt?

De media mogen zich opwinden, maar de mensen die Trump nodig heeft in november kijken anders: hij doet tenminste iets. Hij straft niet, hij vergeeft. Hij keert zich niet af – hij reikt een hand.

Laat het helder zijn: P. Diddy is bepaald geen held. De man is geen voorbeeld voor de jeugd. Maar politiek draait niet om morele zuiverheid. Het draait om kiezers, signalen en momentum. En daar scoort Trump – wederom – punten.

Wat in eerste instantie voelt als een absurde stunt, is misschien wel een meesterzet. Want als hij erin slaagt om slechts 5 tot 10 procent meer stemmen onder zwarte Amerikanen te winnen, legt dat de sleutel tot het Witte Huis binnen handbereik.