Bulgarije krijgt de euro – alsof er niks is geleerd van vorige drama’s

Maar wie goed kijkt, ziet vooral herhaling van oude fouten. Een zwakke economie, historische corruptieproblemen, fragiele instituties en een arbeidsmigratieprobleem van jewelste – maar toch: welkom bij de euroclub. Omdat het politiek goed staat.

Hetzelfde hebben we gezien met Griekenland. Met Italië. Met Kroatië. En telkens weer zijn het mooie woorden en misplaatste symboliek die de doorslag geven, niet economische realiteit.

Volgens de Europese Commissie en de ECB voldoet Bulgarije aan de “convergentiecriteria.” Inflatie is gedaald. Rente en staatsschuld zijn oké. Maar wie de geschiedenis kent, weet dat die criteria snel vloeibaar worden als politieke wens leidend is.

Bulgarije wilde vorig jaar al toetreden, maar werd toen tegengehouden. Nu zou het ineens stabiel zijn. Maar let op: dit is een economie die nog altijd zwaar afhankelijk is van buitenlandse investeringen, arbeidsmigranten en EU-subsidies.

De euro is geen cadeautje – het is een verplichting. En de vraag is: hoeveel landen kan deze muntunie nog dragen voordat de klap komt?

Voor Bulgarije is de euro niet alleen een munt – het is een stempel van Europees respect. Een manier om zich los te maken van de Balkanidentiteit en aan te sluiten bij het “kern-Europa.” En dus wordt alles uit de kast gehaald om de criteria “formeel” te halen.

Maar zoals we eerder zagen: zodra het economisch tegenzit, betaalt de Noord-Europese belastingbetaler de rekening. Of het nu via ECB-steunprogramma’s, noodfondsen of schuldenmutualisering is – de risico’s worden breed gedragen, de baten zijn lokaal.

En voor Nederland? Wéér een land erbij dat financieel minder solide is dan het doet voorkomen – maar wel meebeslist over onze rentetarieven, begrotingsdiscipline en bankenregels.

Iedere toetreding tot de eurozone zou een feest moeten zijn van welvaart en stabiliteit. Maar dit voelt eerder als politieke bokkensprongen op een steeds wankeler financieel fundament.

De eurozone dijt uit, terwijl de echte integratie uitblijft. Terwijl de schulden zich opstapelen. Terwijl nationale verschillen blijven bestaan.

Bulgarije erbij? Natuurlijk zeggen alle ministers ‘ja’. Want in Brussel telt niet wat werkt – maar wat politiek goed oogt.