EU dumpt warmtepompactieplan - Brusselse klimaatwaan botst eindelijk op de realiteit

De Brusselse droom van miljoenen warmtepompen in elk huishouden bleek - zoals zoveel EU-plannen - volledig onhaalbaar, onbetaalbaar en onzinnig. De verkoop van warmtepompen keldert, de sector zit in zwaar weer, en de Europese burger heeft genoeg van de onrealistische klimaatdwang uit Brussel.

Het warmtepompactieplan werd in 2023 met veel bombarie aangekondigd. Brussel zou de overstap naar elektrische verwarming “versnellen” en miljoenen Europese woningen laten overschakelen op warmtepompen. Er zouden subsidies komen, een Europees productieplan, en coördinatie over het stroomnet.

Maar nog voordat het plan goed en wel gepresenteerd was, valt het al in duigen.

De Europese Commissie zegt dat “relevante onderdelen” misschien later terugkomen in andere energieplannen, maar het specifieke actieplan zelf wordt geschrapt. Dat is geen nuance. Dat is gewoon een stille erkenning dat het niet werkt.

Terwijl Brussel bleef dromen over “klimaatneutraliteit”, keken burgers naar hun energierekening - en haakten massaal af. De verkoop van warmtepompen loopt fors terug in meerdere EU-landen. Huiseigenaren zien de hoge aanschafkosten, het energieverbruik, de beperkte prestaties in oude huizen en de dure aanpassingen aan installaties.

Kortom: de gewone Europeaan wil dit niet. De sector waarschuwt al maanden voor een “instortende markt”, maar in Brussel wilde men het niet horen.

Tot nu.

Het idee achter de warmtepompverplichting was dat we “van het gas af” moesten, koste wat kost. Maar dat idee kwam van klimaatbureaus en denktanks, niet van mensen die daadwerkelijk in oude huizen wonen of bedrijven moeten runnen.

In veel Europese landen - zeker in Oost- en Zuid-Europa - is gas de enige betaalbare en stabiele energiebron. Warmtepompen werken daar niet of nauwelijks efficiënt. En in Noord-Europa, waar ze technisch wel kunnen werken, is de aanschaf simpelweg te duur.

Brussel dacht dat met wat subsidies en slogans alles vanzelf zou gebeuren. Maar de realiteit is harder dan de beleidsnota’s: het systeem is niet klaar, de burger ook niet.

De ironie is dat Nederland wél gewoon doorgaat. Ministeries, gemeenten en woningcorporaties blijven mensen onder druk zetten om over te stappen, alsof Brussel nog steeds vol inzet op de warmtepomp.

Maar als zelfs de Europese Commissie nu afhaakt, wat zegt dat dan over de haalbaarheid van de Nederlandse plannen? We zijn bezig miljarden te investeren in iets wat de EU zélf niet meer wil.

Het is de perfecte illustratie van hoe Nederland slaafs beleid uitvoert zonder te denken.

De Europese Commissie zegt dat “relevante onderdelen” van het actieplan worden “geïntegreerd in bredere strategieën”. Dat klinkt vriendelijk, maar iedereen die Brussel een beetje kent, weet wat dat betekent: het plan is dood, maar niemand durft het hardop te zeggen.

Ze gooien het in een la, voegen er wat vage paragrafen aan toe over “energiezekerheid” en “duurzame verwarming”, en noemen het dan “nieuwe focus”. Maar het oorspronkelijke idee – de grote Europese warmtepomprevolutie - is verleden tijd.

De EU schuift het weg, in stilte, hopend dat niemand er nog over begint.

Laten we eerlijk zijn: dit is een zeldzaam moment waarop de Europese Commissie iets doet wat rationeel is. Ze erkennen dat beleid zonder draagvlak, zonder techniek en zonder betaalbaarheid gedoemd is te mislukken.

Het is te hopen dat dit een breder signaal is - dat Brussel eindelijk inziet dat de klimaatdwang zijn grenzen heeft bereikt. Mensen willen verduurzaming, zeker, maar niet ten koste van hun inkomen, vrijheid of gezondheid.

De warmtepomp was het symbool van dat doorgeschoten beleid. En nu ligt het op de schroothoop.

Het is nu aan Nederland om te volgen. Stop met het verplichten van warmtepompen, stop met het demoniseren van gas, en laat mensen zelf kiezen wat het beste werkt voor hun huis en hun portemonnee.

De Europese Commissie heeft het voorbeeld gegeven - al zal niemand dat hardop toegeven. Nu is het aan Nederland om eindelijk ook realiteitszin te tonen.