Ursula von der Leyen, de ongekozen machtspaus van Brussel, heeft zich opnieuw in een geopolitiek gevecht gestort dat ze onmogelijk kan winnen. Tijdens een exclusief gala-interview in Brussel reageerde ze furieus op de nieuwe Nationale Veiligheidsstrategie van de Verenigde Staten, opgesteld onder president Donald Trump en vicepresident JD Vance. Die strategie is vlijmscherp over Europa: massa-immigratie ondermijnt onze beschaving, zwakke leiders laten het gebeuren, en de EU dreigt zichzelf te verliezen. Von der Leyen voelde zich kennelijk aangesproken. Haar antwoord? Een vermaning over
democratie.
“Het zijn de
kiezers die bepalen wie de leiders zijn, en niemand anders mag zich daarin mengen,” sprak ze streng.
Maar uitgerekend zij zegt dit.
De hypocrisie spat eraf
Von der Leyen heeft geen enkel democratisch mandaat. Geen kiezer heeft haar ooit aangevinkt op een stembiljet. Ze werd in 2019 geselecteerd na weken van politieke koehandel, telefoontjes achter gesloten deuren en deals tussen regeringsleiders en een fractie van het Europees Parlement.
Dat zij nu Amerika toespreekt over democratische normen voelt als een acteur die de Oscars uitdeelt zonder ooit een film te hebben gemaakt.
In de Verenigde Staten, hoe gepolariseerd ook, kiezen burgers rechtstreeks hun leider.
Trump won in 2016 democratisch
Trump won in 2020 waarschijnlijk opnieuw en is nu overtuigend teruggekeerd met een duidelijk volksmandaat.
Von der Leyen daarentegen zit in functie dankzij een procedure die naar Brussel ruikt: steriel, bureaucratisch en volledig losgezongen van de Europese bevolking.
Trumps strategie raakt de EU in haar zwakste plek
De nieuwe Amerikaanse veiligheidsstrategie benoemt wat Europa jarenlang negeerde:
- massa-immigratie verandert de demografie fundamenteel,
- Europese regeringen beschermen hun eigen cultuur nauwelijks,
- parallelle samenlevingen groeien,
- en zwakke leiders ontwijken elke verantwoordelijkheid.
Met andere woorden: Europa verliest zijn samenhang en identiteit, en daarmee zijn strategische waarde voor de NAVO.
Voor Trump is dat een veiligheidsprobleem. Voor Von der Leyen is het een belediging.
Ze beschuldigt de VS van ‘bemoeienis’ en kondigt zelfs een “Democracy Shield” aan om buitenlandse invloed op Europese verkiezingen tegen te gaan.
Maar wie beïnvloedt wie?
De ironie is scherp:
- De EU beïnvloedt zelf voortdurend verkiezingen via censuurregels, miljoenen aan subsidies voor “juiste” organisaties en druk op X, Facebook en traditionele media.
- De EU promoot open grenzen tegen de wil van grote groepen Europeanen.
- En de EU schuift kritische partijen structureel weg als “extreem”, “onbetrouwbaar” of “gevaarlijk”.
Dat Von der Leyen nu doet alsof zij de kampioen van democratie is, grenst aan satire.
Een conflict tussen echte en nep-leiders
De tegenstelling kan niet groter zijn.
Aan de ene kant Trump, die met verkiezingen in de hand de Amerikaanse koers hertekent.
Aan de andere kant Von der Leyen, die zonder vrouwen of mannen in stemhokjes achter zich, een continent bestuurt via regelgeving, couloirs en duizenden ongekozen commissarissen.
Trump ziet Europa als een schip dat al jaren water maakt. En hij zegt wat velen denken: dit komt door angstige leiders en ideologisch gedreven globalisten die weigeren verantwoordelijkheid te nemen voor de gevolgen van hun eigen beleid.
Von der Leyen probeert terug te slaan, maar haar woorden missen gewicht. Want iedereen ziet het: geen legitimiteit, geen democratisch fundament en geen draagvlak onder Europeanen die steeds kritischer worden op de richting van de EU.
Europa staat op een kantelpunt
De botsing tussen de VS en de EU legt een oude waarheid bloot:
Europa wordt niet gered door ongekozen bestuurders, maar door leiders die zich tegenover hun volk moeten verantwoorden.
Trumps waarschuwing is bedoeld als reddingslijn.
Von der Leyens reactie klinkt eerder als zelfbehoud. De Europese Unie heeft vernieuwde democratie nodig: leiders met een mandaat, een koers met draagvlak en een beleid dat rekening houdt met de culturele en sociale samenhang van het continent.
Von der Leyen biedt dat niet. Ze belichaamt het tegenovergestelde. De tijd is rijp voor verandering. En misschien is het inderdaad tijd dat Ursula met pensioen gaat. Het volk heeft nooit om haar gevraagd.